Mevrouw Smit-Bleeker 100 jaar: ‘Ik hoop dat er nog een paar jaartjes bijkomen’
NieuwsHEERHUGOWAARD – Het was donderdag 11 mei een drukke dag voor de honderdjarige mevrouw Catrina (Tini) Smit-Bleeker. ‘’Dat begon al vroeg in de ochtend. Toen werd ik door zes of zeven zusters wakker gezongen. Je zal toch op deze manier iedere dag wakker gemaakt worden, lijkt me geweldig!’’
“Later in de ochtend kwam burgemeester Maarten Poorter langs met een heel mooi boeket bloemen”, glundert de honderdjarige. Ze is een echte dame; keurig gekleed, prachtig wit haar en enorm positief. “Ik kan terugkijken op een mooi leven en ik hoop dat er nog een paar jaartjes bijkomen. Ik geniet iedere dag. Van al die mensen die me dagelijks helpen. Wat zijn ze allemaal lief. En het eten hier bij de Pieter Raat Stichting is fantastisch. Ik heb helemaal niets te klagen. Ik doe ook graag mee met spelletjes en een keer in de week gaan we met een groepje een heerlijke wandeling maken. Daar gebruik ik de rollator voor.’’
Onvergetelijke dag
De kamer staat vol met bloemen en kaarten. Daar staan ook de felicitaties tussen van de Koning en Koningin en van de Commissaris van de Koning. ‘Het leuke was dat de burgemeester mijn arm pakte om samen op de foto te gaan. Het is een onvergetelijke dag geworden. Later op de dag kwamen de kinderen en kleinkinderen langs en zaterdag heb ik heerlijk in de tuin gezeten bij mijn dochter en haar twee hondjes.’’
Elf kinderen
Catrina Dekker-Bleeker kwam in 1923 ter wereld in Alkmaar. “Ons gezin woonde in de Landstraat, bij mijn opoe in. Toen mijn ouders zelf een huis kregen bleef ik bij opoe wonen en na de Huishoudschool had ik verschillende werkhuisjes en kantoren, die ik iedere week schoonmaakte. Mijn ouders hadden in Alkmaar een café, waar ik veel gedanst heb. Er was altijd veel muziek en gezelligheid. Ik moest bij mijn moeder in de huishouding komen helpen. Ik kom uit een gezin van elf kinderen, dus er was altijd wel wat te doen.’’
Bevrijdingsfeest
Catrina leerde in Haarlem, tijdens het Bevrijdingsfeest, haar man Frans kennen. ‘’Hij vroeg me ten dans, ik zei ja en we zijn bij elkaar gebleven. Frans was een hele lieve Groninger. We zijn bijna vijftig jaar getrouwd geweest en kregen een dochter en vier kleinkinderen. Helaas overleed Frans toen hij 72 jaar was. Na een jaar kreeg ik een vriend, maar dat was snel over. Als hij thuiskwam plofte hij languit op de bank en zette de televisie keihard aan. Ik heb het snel uitgemaakt en daar was hij behoorlijk boos over. Ik hoef helemaal geen man meer.’’
Snuffelen
Samen met Frans heeft Catrina vele fijne vakanties beleefd. “We gingen graag naar Spanje. Normaal gesproken met het vliegtuig, maar we zijn ook een keer met de bus gegaan. Dat was balen, zo’n lange rit. Dat was dus eens maar nooit weer!”
Twaalf jaar geleden kwam Catrina bij de Pieter Raat Stichting terecht, waar ze zich zeer thuis voelt. “Hier lopen allemaal lieve zusters rond. Het is jammer dat mijn ogen slechter worden, maar voor de rest voel ik me prima. Ik kijk nu alweer uit naar de Jaarmarkt in september. Dan neem ik heen en terug een taxi en ga ik lekker snuffelen langs de kraampjes. Dan kleed ik me even netjes aan en dan is het genieten. Als ik boodschappen doe, dan zit ik in de rolstoel. Bezig blijven dat is voor mij het allerbelangrijkste.’’
RUUD DE WAARD