Franstalig België
Ooit ben ik met vrienden naar Franstalig België geweest, beter bekend als Wallonië. Het andere deel heet Vlaanderen, voor het geval u dit niet meer wist. Nu zult u zeggen, heb jij vrienden dan? Dat had ik nooit gedacht. Wel wat kort door de bocht.
Maar goed, wij gingen op jeugdige leeftijd op vakantie, waarbij een van ons vieren een auto en een rijbewijs in zijn bezit had en nog steeds heeft. We zijn er nooit achter gekomen wie de reis nou eigenlijk had bedacht, want drie van ons vieren hadden niks met de taal en ik was niet de organisator van het uitje. Enfin, aldaar in Tongeren aangekomen, overnachtingsplaats gezocht, gegeten en op weg naar de plaatselijke dancing genaamd Féerique, waarvan ik mij herinner dat er 's avonds broodjes met worst en zuurkool verkocht werden, iets wat wij eindelijk na jaren ook hebben. Een dancing met Walloniërs die, dacht ik, alleen maar Frans spraken.
'En ik me maar uitsloven in het Frans...'
Nou daar ben ik achter gekomen. Na de nodige biertjes wilden de heren toch wel even dansen. Hoe moesten we dat nou aanpakken? 'Jongens, leer nou eerst maar het volgende zinnetje in het Frans uit jullie hoofd. 'Voulez vous dancer avec moi?' ('Wilt u met mij dansen?').
De uitspraak was heel miserabel, zodat er eerst in een hoekje van de zaal flink geoefend moest worden. De uitspraak bleef slecht, maar werd door de dames desondanks begrepen, zodat de heren in goed vrouwelijk gezelschap vertoefden. Ikzelf raakte aan de praat met een paar leeftijdsgenoten en dankzij de nodige biertjes bleek mijn woordenschat Frans veel groter dan ik ooit verwacht had.
De avond liep ten einde en op een gegeven moment zegt een van onze nieuwe vrienden ineens: 'Allez manneke, ge kunde vannacht wel bij ons sloapen'.
En ik me maar uitsloven in het Frans...
Wim Admiraal