Vreemde veugels
In 't voorjaar wou 't maar gien lente worre. Moin manje werd ’r gewoôn beloord van. Hai zat maar nei buiten te koiken en poeperde heêl wat of.
’Je ziene verdraaid nag gien veugel terugkomme uit are lande.’
Maar op 'n eivend was ie inienen heêl bloid. ’Nôh koik, deer verderop op dat land benne allegaar veugels land om efkens uit te zakken of een tukkie te doen, denk.’
’s Eivens kwam ’r nag volk anwaaie en drekt wees ie weer nei die veugels. ’Koik, wat deer een hoop veugels zitte, ’t voorjaar komt ’r an, ’oor. Wat voor veugel ’t is, ken ik hiervedaan niet zien, maar ze benne d’r en deer gaat ’t om.
’s Ochens deed ie de gerdoine drekt open om te koiken of de veugels d’r nag zate. En ja ’oor, de hêle vloôt was ’r nag. ’Nôh, die hewwe goed loof weest, want haast om weg te kommen hewwe ze niet.’ Hai hield 't nag een toidje in de gate en d’r werd niet veul meer zoid. Hai vond ’t wel vreemd dat ze maar niet wegvloge. Op slot werd de verrekoiker d’r boihaald om ze goed te bekoiken.
Nôh, volgens moin heb hai net zo’n sterke bril nôdig as die verrekoiker. Want die vreemde veugels warre allegaar rooie kôle die een boer op ’t land gooid had as veevoer voor de skeipe.
©Wilma Groot-v.d. Hoek, Heerhugowaard
