'Ik moet zien te leven met mijn ziekte'
Vervolg van de voorpagina
Maar de achtbaan waarin Milena zit is nog niet van plan om te stoppen. Ineens stond alles weer op z'n kop. "Een dag na de eerste bestraling zie ik ineens een afspraak voor een MRI in mijn mailbox binnenkomen. Een MRI, maar waarom dan? De radiotherapeut had kennelijk iets gezien op mijn rug. Of ik diezelfde middag nog wilde komen. Er bleken toch uitzaaiingen te zijn, gelukkig niet in vitale organen maar onder meer bij mijn sleutelbeen, schouderblad, bekken en een grote in mijn twaalfde ruggenwervel. Meer dan tien stuks, die kun je niet met chemo te lijf gaan. Bestralen op je rug is ook een lastig klusje, zo dicht bij je zenuwen. Je beschadigt ook andere, goede cellen.”
'Bovenaan mijn bucket list? Kunststof kozijnen, haha'
Palliatief traject
Het hele behandelplan waar ze zich wekenlang mentaal op had voorbereid kon de prullenbak in. "Ik was terug in die onzekere fase, maar nu met een minder goede prognose. Ik was boos, verdrietig, verward en bang. Het gekke is: ik voel me niet anders dan pakweg vier maanden geleden, toen er nog niks aan de hand was. Ik wil negentig worden, maar nu spookte door me heen dat ik mijn volgende verjaardag eerst nog maar eens moest zien te halen. De kans op genezing is sowieso verkeken en ik zit nu in een palliatief traject. Ik schrok aanvankelijk ook van dat woord, maar het betekent simpelweg dat er gekeken wordt naar hoe de kwaliteit van leven zo lang mogelijk kan worden gerekt. Qua prognose spreken we in jaren, maar dat kunnen er twee, vijf, tien zijn."
Positieve mindset
Milena krijgt nu hormoontherapie, om ervoor te zorgen dat de kanker stopt met groeien. "Elke dag een pilletje slikken, eens per maand een injectie en eens per drie maanden een infuus met een botversterkend middel. Alles kan gewoon thuis. Ik word vervroegd in de overgang gebracht, maar als ik daarmee een tot enkele jaren kan winnen dan ga ik daarvoor. Daarna wordt gekeken welke andere therapieën levensverlengend kunnen werken. Want ik ga voor het hoogst haalbare; een positieve mindset is de helft van de strijd.”
Kunststof kozijnen
Milena heeft een manier gevonden om haar ziekte te relativeren. “Ze hebben een tenminste-houdbaar-tot datum op me geplakt, nu moet ik zo goed en zo kwaad als het gaat zien te leven met mijn ziekte. Ik ga niet in angst leven, maar vechten omdat ik heel veel heb om voor te leven: mijn gezin, de mensen om me heen, mijn werk, de gezellige buurt waar we wonen. Wat er bovenaan mijn bucket list staat? Kunststof kozijnen, haha! Grote wensen heb ik niet, juist de kleine momenten met dierbaren zijn het meest waardevol. Ik ga ervan uit dat ik nog minimaal 25 jaar heb. Wat ik mensen wil meegeven: maak je je zorgen om je lijf, laat je onderzoeken! Laat er liever een keer extra naar kijken dan dat je te laat bent.”
'Maak je je zorgen, laat je onderzoeken'
Wereldkankerdag
Ieder jaar wordt op 4 februari wereldwijd stilgestaan bij de impact van kanker, een ziekte waar een op de drie Nederlanders op een zeker moment mee te maken krijgt. De ziekte verandert niet alleen het leven van de patiënt, maar heeft ook invloed op dat van diens partner, familie, collega's en vrienden... Kortom, kanker raakt iedereen. Jou dus ook. In het kader van deze dag deelt Milena haar verhaal in deze krant. Zie meer verhalen op www.KWF.nl/wereldkankerdag.
PATRICIA SMAGGE