Verdwaald
Zaterdagmiddag, Schotland. Ik begin aan de terugweg naar het hotel in Aberdeen. Na een wandeling van twee uur over steile wegen neem ik een kortere route terug en … verdwaal hopeloos in de buitenwijken van de stad. Na drie keer vragen en vruchteloos zoeken, stap ik vermoeid een buurtwinkel in. Een Schotse vrouw rekent haar boodschappen af bij een Indiaas echtpaar achter de toonbank. Als ze naar de winkeldeur loopt, schiet ik haar aan. ‘Sorry,‘ zeg ik in goed Engels. ‘Ik ben verdwaald. Weet u de kortste weg naar hotel Britannia?' Buiten de winkel legt ze in helder Schots uit dat ik de weg naar beneden moet volgen, helemaal naar de round about en daarna meteen linksaf. Ik bedank haar en loop hoopvol de hellende stoep af. Even later stopt er vlak naast me een zwarte auto. ‘Can I give you a lift?' roept een stem. Ik buk en tuur de auto in. Het is dezelfde vrouw als daarnet. Door het open portierraam kijkt ze me welwillend aan. Ze is jonger dan ik. ‘Graag,' zeg ik verrast. Opgetogen stap ik in. Wat een vertrouwen! Dat ze mij, een wildvreemde buitenlander, zomaar in haar auto meeneemt. ‘Waar komt u vandaan?' vraagt ze. Met flinke vaart rijden we op de rotonde af. ‘Holland,' antwoord ik. We raken in gesprek en dan geeft ze uitleg over haar lift aan mij. ‘Ja, ik weet dat er ook sléchte mensen zijn. Maar ik wil dat ú thuis met een fijn gevoel aan mijn land terugdenkt.' Vijf minuten later zet ze me af bij het hotel.