Gevangen in de tijd
Via een familielid kwam ik in aanraking met verzorgingshuis Westerhout in Alkmaar. Meteen werd ik getroffen door de gemoedelijke sfeer en het vriendelijke personeel dat met veel geduld en passie de patiënten benadert. Deze krijgen de volle aandacht en hoeven zich niet langer te onthaasten. Een groot contrast met de vluchtige digitale wereld buiten het gebouw.
Ik raakte meteen gemotiveerd om daar wat vrijwilligerswerk te doen. Tenslotte had ik tijd genoeg om het personeel een ietsje te ontlasten en sommige bewoners wat extra aandacht te geven via een praatje, of een rondje te rijden achter de rolstoel met een lekker zonnetje boven hun hoofd. Soms even de dieren begroeten in het park 'De Hout'. En bij slecht weer eventueel een spelletje doen zoals ganzenbord, mens-erger-je-niet, scrabble of rummikub.
Een bewoonster wilde dat ik mijn ogen dicht deed en met een scherp potlood op een krant zou prikken. Met de letter die ik aanraakte moest ik zoveel mogelijk plaatsnamen bedenken. Nou, tot drie keer toe had zij veel meer plaatsen gevonden dan ik. Een beetje beschamend. Wat mij opviel bij veel mensen: de aantallen legpuzzels met wel 1.000 stukjes. Opnieuw sloeg mijn fantasie op hol. Het raamwerk, zeg maar de omheining, werd meestal als eerste afgewerkt. Daarbinnen het gekrioel van kleuren, voorwerpen, stukjes mensen, dieren, auto’s, enzovoort. Puzzels van sprookjes, bloemen, ouderwetse landschappen en nog veel meer. Resultaten van veel gezwoeg en geduldig pieterpeuterwerk. Beelden van weemoed en verlangen. Soms als trots kunstwerkje ingelijst en aan de muur gehangen.
Terwijl ik dit schrijf dringt zich een ijskoude grauwsluier op. In gedachten zou ik al die kunststukjes in gruzelementen willen smijten. Ze verbeelden immers niet langer de ‘zoete’ werkelijkheid die hier tentoongesteld wordt. In een andere wereld worden mensen, jong en oud, overspoeld door oorlogsgeweld, aardbevingen en verdrinkingen…
‘s Nachts in bed vliegen de puzzelstukjes in het rond.
©Tom van Rossum