Koud ai
Al een jaar of wat doen ik an yoga.
Een zoôt mense denke dat je boi yoga mooi op een matje legge, tingel-tangel-muziek d’r bai en dat is ’t.
Nou, mooi niet!
Je moete puur an de bak maar ’t is goed voor loif en lede.
Moin klassie is altoid nei de middag.
De yoga-juf heb wel d’rs zoid:
‘As 't broôdeterstoid is, den moet je niet te veul en niet te zweer ete en ok niet te gauw.’
Ik hou me deer best an, want as je deer last van je buk kregge en d’r ientje vliege leite… zuks hoeft nou ok weer niet.
Met Pasen hadde we gien les, maar ’n dag of wat deerna moste we weer.
Voordat ik nei yoga ging, zou ik broôd ete.
Ik zag in de koelkast nag wat kookte aieren, die ware overbleven van de Paas.
Zo op brood uit de koelkast wou ik ’t niet, ik wou de koud d’r effies of, dat ik stopte ’n ai in moin bh.
Deer lag ie lekker in ’t mandje en ik deed alvast broôd met sjem.
Toe zag ik dat ’t bedat toid was om te gaan, dat gauw de tas pakke en op de fiets nei yoga.
We waren puur in ’t haam: kwispele as ’n hond, staan as ’n driehoek en plat as ’n slang op de grond .
En toen hoorde ik krak.... moin kniese ware ’t niet, ik had ’t ai plat drukt!
Noh, hêlegaar niet meer om docht.
Gauw ben ik nei ’t kloine huisie gaan om ’t ai en de skille uit moin hemd te skudden.
Teugen de are hew ik niks zoid.
We benne allegaar op de leeftoid dat van gekraak hier of deer koikt gien mens meer op!
©Muriel Sijm-de Wit, Venhuizen
Skroiversgroep Langedoik I
Stichting Creatief Westfries
