Onbeduidend, Tuinfluiter
U heeft vast wel zo'n iemand in uw kennissenkring, zo'n persoon waar vrijwel geen talent bij te ontdekken viel. Tot het moment zich aandiende dat diegene ineens de reddende engel was bij een verkeersongeval, of diegene die zomaar ineens waanzinnig goed bleek te kunnen tekenen. Of zangtalent had.
In de vogelwereld bestaan ze ook. Vogelaars noemen ze minachtend K-B-V-tje. Klein bruin vogeltje. Soms nog aangevuld met ‘onbeduidend'. KoBV-tje. Toegegeven, zodra ik de eerste keer een Nachtegaal zag, in de wetenschap dat ze geweldig zingen, moest ik slikken. Zo'n kleintje? Zo weinig kleur? Dan gaat er blijkbaar iets mis in mijn hoofd omdat ik de geweldige zang blijkbaar ook al koppelde aan een mooi beest. Deze week werd ik weer eens op mijn kortsluiting geattendeerd door een kennis. Bij het zien van een foto van een KBV-tje in mijn tuin, de Zwartkop, was de terechte opmerking: 'Dat dat kleine lijfje zoveel en mooi geluid kan maken!' Vanmiddag, de zon brak eindelijk weer eens door, liep ik om de Allemanskerk. Gelokt door de uitbundige zang van een KBV-tje pur-sang. De Tuinfluiter. Nou, ik zeg u, die zijn niet makkelijk. ‘Horen' is nog tot daar aan toe. Zien? Soms. Knappe foto? Vrijwel nooit. Ik ging zitten. Ogen dicht, hoofd omhoog, gericht naar de zon. Dan maar gewoon genieten van wat er wel is. Al zonnend getrakteerd worden op de ene na de andere mooie zang-strofe. Maria Callas kon dit beestje niet evenaren. Dion & Mia al helemáál niet. De natuur brengt immers, onverwacht, ongevraagd en gratis de mooiste dingen. Op het moment dat ik denk 'Pfoehhhh wat hard zeg! Denk je even aan mijn oren!' open ik mijn ogen en kijk op de tak rechts naast me. Huh? Klik-ik-heb-je. Voor de KBV-tjes onder de mensen: ook u heeft een verborgen talent. Soms is alleen wat oefening, geduld of het juiste moment nodig.