Met pijn in het hart verlaat Adrie Mostert de Schepenstraat
AlgemeenAdrie Mostert heeft wel een traantje moeten laten. De 88-jarige Vlaardingse moest noodgedwongen na bijna 67 jaar, haar woning aan de Schepenstraat verlaten. En dat deed zij met tegenzin, maar een woning met weinig comfort en met een steile trap werd voor Adrie Mostert te gevaarlijk.
Door Peter Spek
“Mijn kinderen liepen al langer aan mijn hoofd te zeuren om eens uit te kijken naar een andere woning. Maar ik ben een geboren en getogen Vlaardingse en opgegroeid in het centrum van de stad. Dan laat je je niet zomaar verplaatsen”, zegt de nog krasse Vlaardingse. “Maar uiteindelijk heb ik de knoop toch doorgehakt en vond ik een geschikte woning in het Billitonflat.”
Maar dat die stap pijn doet, is aan het gezicht van Adrie Mostert te zien, als zij enkele dagen voor haar verhuizing nog even terugblikt op die afgelopen 67 jaar in de Schepenstraat, waarbij zij af en toe moet slikken met een brok in haar keel. Adrie Mostert heeft lief en leed meegemaakt in haar woning die zij nu moet verlaten. “Mijn twee kinderen zijn hier geboren en ik verloor op betrekkelijke jonge leeftijd, ik was nog geen vijftig jaar, mijn man en stond ik alleen voor de opvoeding van de kinderen.”
Inwoning
Adrie Mostert heeft zich kranig door deze moeilijke periode heen gewerkt, maar moet nog even terugdenken aan de tijd van 67 jaar geleden, toen zij, door de woningnood, de woning in de Schepenstraat moest delen met haar zwager en schoonzus op de bovenverdieping. “Dat was toen de gewoonste zaak van de wereld, eigenlijk, weet ik mij te herinneren, was je verplicht inwoning te nemen, dat gebeurde in veel gevallen in die tijd.”
Adrie Mostert werd geboren in de Bachstraat en verhuisde snel daarna naar de Richard Holstraat in de Vetteoordse polder. Om geld in het laatje te krijgen ging Adrie Mostert werken bij een groenteboer in de Pieter Karel Drossaertstraat en daar ontmoette zij ook haar man. “Hij bracht groente rond en haalde producten uit Nijmegen. Ik vroeg of ik een keer mee mocht rijden en daar is de vonk overgeslagen”, zegt de Vlaardingse met pretoogjes. Niet veel later werd er getrouwd en via een bevriende relatie kreeg het echtpaar Mostert de woning in de Schepenstraat met een huurprijs van zeven en halve gulden per week. De kinderen Aad en Anita werden geboren in de Schepenstraat en in de zomer werd er vertoeft in Rockanje, waar het gezin een zomerhuisje had. Nu kijkt Adrie Mostert voor de laatste keer naar buiten vanuit haar woonkamer en ziet dan de parkeergarage onder het Liesveldviaduct.
Liesveldviaduct
“Er is veel veranderd in de laatste decennia, veel huizen zijn gesloopt en nieuwe woningen zijn er bijgekomen. Vooral de bouw van het Liesveldviaduct met de winkels rond het Veerplein was ingrijpend en het was natuurlijk de bedoeling dat het viaduct werd doorgetrokken naar de Burgemeester Pruissingel, maar daar is niets van gekomen”, weet Adrie Mostert te vertellen. Zij ziet met lede ogen aan hoe het centrum leegloopt. “Hier had eerder ingegrepen moeten worden. Het voor publiek en winkeliers aantrekkelijk maken om je boodschappen te doen, kijk naar de winkelcentra in onze omgeving, die dat wel hebben gedaan. Vlaardingen heeft de slag gemist.”
Haar vrije tijd, toen de kinderen het huis uit waren, werd grotendeels opgeslokt door leuke dingen zoals natuurlijk het zomerhuisje in Rockanje, maar ook het bakken van ijzerkoekjes, de echte Vlaardingse lekkernij. “Ik heb daarvoor een geheim recept, dat ik voorlopig niet uit handen geef, maar veel lekkerder is dan het oorspronkelijke recept.” De wereld met de moderne snufjes is aan Adrie Mostert niet voorbijgegaan. “Met behulp van mijn zoon Aad probeer ik zoveel mogelijk de ontwikkelingen in de digitale wereld bij te houden met mijn mobieltje en met mijn ipad.” De woning in de Schepenstraat ademt nog de sfeer van de jaren vijftig uit. “Kijk”, zegt Adrie Mostert, “Deze woonkamertafel hebben wij gekocht toen wij gingen trouwen en kijk eens om je heen, er is sindsdien niet veel veranderd. Overigens gooi ik de spullen niet weg. Die gaan naar Polen voor een tweede leven”, besluit Adrie Mostert toch nog opgewekt.