Kokend bloed
Had me voorgenomen mij niet zo snel meer te ergeren en te accepteren dat het in dit leven niet altijd zo gaat zoals ik zou willen. Maar er zijn momenten dat ik die tolerantie niet langer op kan brengen en mijn bloed kookt van woede en verontwaardiging.
Zo ook na de uitspraak in het proces tegen de laffe groep knapen die een onschuldige man op Mallorca zo mishandelden dat hij eraan overleed. Uiteindelijk werd de groep veroordeeld tot lagere straffen en tot het betalen van een geldbedrag aan de familie van het slachtoffer. De hoofdverdachte Sanil B. werd vrijgesproken van het medeplegen van doodslag wegens gebrek aan overtuigend bewijs.
Het moet - hier moet eigenlijk een scheldwoord staan - niet erger worden. Je schopt met je kornuiten iemand dood die toevallig in de weg loopt. Een trap hier, een schop daar, nog eentje tegen het hoofd, en dan trots wegrennen. Wat een helden! Het zou je treffen, of één van je kinderen.. Je moet er niet aan denken! Ik herinner me als eerste Kerwin Duinmeijer (1983), (lied ‘Zwart Wit’ van Frank Boeijen), ook Joep Kloppenburg (1996), Meindert Tjoelker (1997) en de lijst is zoveel langer. Onschuldige slachtoffers van doorgedraaide gekken.
En nu dus is in de zomer van 2012 de 27-jarige Carlo Heuvelman mishandeld door een groep, in coma geschopt en overleden. Ik word stil van onbegrip en kan haast niet begrijpen dat er geen forse gevangenisstraffen gegeven worden. Is onze rechtstaat zo tolerant of betekent dna op de schoen van de hoofdverdachte B. niets? Advocaat Peter Plasman, die B. verdedigt, erkent dat het "heel zuur is voor de nabestaanden" dat Heuvelmans dood onopgehelderd blijft. "Zoiets lijkt me ondraaglijk", zegt hij in een reactie, maar dat neemt niet weg dat de verdediging de vrijspraak van B. terecht vindt. Het bewijs tegen zijn cliënt "rammelde" en de verklaringen waren "onbetrouwbaar". Ik luister en zwijg, terwijl mijn bloed dus kookt…
Onschuldig getrapt, bloedig neergeslagen, hulpeloos tegen redeloze overmacht
Je kunt niets te zeggen, er is niets te vragen, je weet niet wat die ander drijft
Je roept om hulp, bang en veel te zacht, zijn woede doet de wanhoop stijgen
Je voelt het leven langzaam gaan, verdriet is al wat blijft,
Je naam zal in de kranten staan: CARLO. Rust zacht , er wordt aan je gedacht…
Ben Wansink