Koningin Magnolia
Vorig voorjaar was ik zo verrukt van de vele bloeiende magnolia’s in het dorp Sint Pancras dat ik een fotoserie van ze wilde maken. Met de eigenaar erbij. Leek me mooi, de eigenaar als een soort vuurtorenwachter in een zee van lichtkleurige lila bloemen in de grijze wintertuin. De reportage zag ik al helemaal voor me en ook waar ik de prachtplaten zou tentoonstellen. Kleurrijk als de schilderijen van Van Gogh of de Franse schilder Monet.
Maar zoals dat soms gaat met dromen en fijne plannetjes, ik wachtte te lang. Alle magnoliabloemen in het dorp waren ondertussen bruin geworden en een goed idee verpieterde. Tot dit voorjaar!
Met mijn mobiel in de hand klop ik op de achterdeur van mijn overbuurvrouw. ‘Wat bloeit je magnolia weer prachtig,’ zeg ik als ze de deur op een kier opendoet. Het is vrijdagmiddag, ze is weduwe en in haar huis hangt de heerlijke geur van gebraden vlees. In de keuken leg ik haar mijn plan voor, verrast kijkt ze me aan. Ze is vereerd, maar wil niet met haar naam in de krant. ‘Prima, hoor,’ zeg ik. ‘En dit vest dat ik aan heb?’ vraagt ze. ‘Kan dat wel?‘ ‘Ook prima,’ zeg ik, ‘die past goed bij de kleur van de magnolia.’ Ze aarzelt.
'Ze bloeit nog rijker en mooier dan vorig jaar'
Op het fornuis staat een braadpannetje, twee verse roze gehaktballen pruttelen in de boter. Haar broer eet straks mee. Dan staat ze op, ze draait het gas uit en even later stappen we samen de voortuin in. Haar magnolia staat er als een koningin bij, ze is bijna vier meter hoog en bloeit nog rijker en mooier dan vorig jaar. ‘Kijk,’ wijst buurvrouw, ‘we zijn net op tijd, hier wordt ze alweer bruin.’
- Geert van Diepen