Foto- en verhalenproject stichting de Buitenkans

Algemeen
Julian Blok:
Julian Blok: "De mens moet wat beter naar zichzelf kijken, omdat de hele wereld veranderd in beton. Dat is een onderwerp waar ik me erg druk over maak. De natuur is ook een onderwerp waar ik me erg druk over maak." (Foto: Julian Blok)

ALKMAAR -De winnaars van het jaarlijkse foto- en verhalenfestival van Stichting de Buitenkans zijn 21 juli bekend gemaakt. Bijna 70 foto's en zeven verhalen en gedichten werden ingezonden. Het thema was: 'Jongeren in beeld'.

"Jongeren kunnen de hele wereld aan". Met jeugdige overmoed en jeugdig elan is de ontdekking van de wereld een boeiende uitdaging. Soms is er echter een probleem: een jongere zit dusdanig met zichzelf in de knoop dat hij er op eigen kracht niet uitkomt… Triversum is de specialist in kinder- en jeugdpsychiatrie in de regio. Met de toekomst van de kwetsbare jongere voor ogen levert Triversum in samenwerking met GGZ-NHN een bijdrage aan herstel en perspectief.

Verhalen

De jury heeft de inzendingen beoordeeld. De volgende auteurs vielen in de prijzen: op nummer één Inge Vellema met haar verhaal over Ana. Nummer twee werd Vera Philips.

'Ana 'wil jij ook een stukje taart?' vraagt mama. Het zweet druppelt langs mijn rug naar beneden. Ik krijg een kleur in mijn gezicht. Wat moet ik nu? Zachtjes antwoord ik dat ik een keertje oversla. Vorig jaar was alles anders. Toen dacht ik niet eens na over mijn gewicht. Nu, op mijn 15e verjaardag, kan ik mij niet meer voorstellen dat ik zo onbezorgd door de dagen heen wandelde. In het afgelopen jaar is Ana als een sluipmoordenaar in mijn leven gekomen. Langzaam maar zeker heeft zij bezit van mij genomen. Elke dag hoor ik haar afkeurende stem als ik iets in mijn mond stop. Ik ben al aardig wat kilo's kwijt, maar het is niet genoeg. Eigenlijk is het nooit genoeg. Hoeveel ik ook afval, ik blijf me te zwaar voelen. Misschien komt dat doordat het leven zo zwaar op mij drukt. De druk van alles wat er van mij verwacht wordt, maar niet waar kan maken. Ik wil volwassen en perfect zijn, maar dat lijkt me niet echt te lukken. Ik zie dat papa en mama bezorgd naar mij kijken. Hun kleine meisje is langzaam aan het verdwijnen. Ik wil de zorgen wegnemen en uitleggen dat het nu juist beter met mij gaat. Ik word toch juist mooier en beter met elke kilo die ik kwijtraak? Terwijl ik mezelf hoor zeggen dat het goed met me gaat, begin ik te twijfelen aan mijn eigen woorden. Ik loop de trap op, op weg naar de badkamer met de grote spiegel. Eigenlijk durf ik niet te kijken, maar het moet. Ik moet zien of het meisje van vroeger nog in mijn spiegelbeeld te vinden is. Ik kijk en daar sta ik dan. Mijn gezicht is achter de doffe lokken haar verscholen. Grote, angstige ogen staren recht voor zich uit, zonder echt iets te zien. Gevangen in een web waaruit ontsnappen een onmogelijke opgave lijkt te zijn. Een misselijk gevoel overspoelt mij als ik de rest van mijn lichaam bekijk. De botten lijken zich door mijn bleke huid heen te willen duwen. Alle zachte vormen zijn verdwenen. Is dit dan de perfectie waar ik naar op zoek was? Zachtjes laat ik wat tranen vrij. Niemand hoeft te weten dat ik zo in de knoop zit. Nooit meer kan ik terug naar het meisje dat ik ooit was. De zorgeloosheid die ik ooit voelde lijkt niet meer binnen handbereik. Terwijl ik aan het uitgroeien was tot een jonge vrouw waarvoor de hele wereld nog open lag, heeft de wens om af te vallen mij in de greep genomen. Elke dag krijgt Ana extra kracht en geef ik haar de kans om mij verder de diepte in te trekken. Maar ik wil uit de donkere diepte waar ik me zo ontzettend eenzaam voel. Ik loop weer naar beneden met nieuwe moed. Het gaat lastig worden om mezelf weer terug te vinden. Ik moet niet meer luisteren naar die straffende stem in mijn hoofd. Ik ga weer luisteren naar mezelf. Ik wil volwassen worden, maar om daar te komen ga ik eerst terug naar het meisje dat ik ooit was. Wil jij geen stukje taart? Jawel, mam. Lekker!' Tekst Inge Vellema.

Tekst Vera Philips

Ze zit met haar blote rug naar hem toe. Haar hoofd voor over gebogen. Haar lange goudblonde haren vallen als een waterval naar beneden. De rood gloeiende avondzon vindt zijn weg door het raam en tovert gouden flonkeringen in het haar van het meisje. Zijn hand trilt. Hij kijkt naar haar roomwitte, fluweelzachte huid. Ziet een netwerk van kleine blauwe adertjes er door heen glanzen. Het lijkt een glooiend veld vol bloeiende zachtblauwe vergeet me nietjes. Hij zet de naald op de huid van haar schouderblad . Hij voelt het jonge meisjeslijf verstrakken. Dan drukt hij de naald met kracht door haar lederhuid. Hij ziet de rilling die door haar lijf gaat. Alsof er met kracht een steen in stilstaand water wordt gegooid. Het water komt in beweging, maakt kringen die steeds groter worden en weer verdwijnen. Hij denkt terug aan hun eerste ontmoeting. Ze vertelde hem dat ze lotusbloemen prachtig vindt. Nooit zal hij haar zachte meisjesstem vergeten. Zo kwetsbaar, breekbaar als het getsjilp van een jong vogeltje dat uit zijn nestje is gevallen en zich angstig schuil houdt tussen de dorre bladeren. Het beeld van het broze meisje, dat hem vertelde over haar jeugdtrauma, staat in zijn geheugde gegrift. Hij vroeg haar waarom ze het zo graag wilde. Fluisterend, met gebogen hoofd , vertelde ze haar verhaal. Hoe door haar vader de bladzijden in haar levensboek zwart gekleurd werden. De lotusbloem bloeit met het ritme van de dag, opent in de ochtend haar bladeren en sluit deze weer voor de nacht. Hij hoort nog de trilling in haar fragiele stem toen ze hem zei dat zij altijd haar bladeren gesloten heeft gehouden. Dat het voor haar altijd een zwarte nacht was. Nooit vergeet hij hoe hij ze na haar verhaal, haar grote blauwe ogen naar hem opsloeg. Hoe stille, glinsterende tranen als parels aan haar donkere lange wimpers waren geregen. Haar blik liet zijn ogen niet los. Ze vervolgde haar verhaal met een heldere krachtige stem. Lotusbloemen in het oude Egypte symboliseren de wedergeboorte. Boeddha is geboren uit een lotusbloem. De lotusbloem is zelfreinigend. Water of vuil blijven niet plakken op de heilige lotusbloem: het lotuseffect. Haar ogen schitterden toen ze hem vertelde dat het haar is gelukt. Ze heeft het verleden van zich kunnen afspoelen. Er blijft geen vies water en zwart vuil meer aan haar plakken. Het is voor haar weer dag. Zijn hand trilt niet meer. Hij gaat geconcentreerd verder met de scherpe naald. Dit moet het mooiste worden dat hij ooit heeft gemaakt. Als hij klaar is, staat ze op. Ze loopt naar de spiegel, schudt haar lange lokken weg van haar schouderblad. Hij houdt zijn adem in. Dan kijkt ze naar de tattoo die hij op haar schouderblad heeft gemaakt: een prachtige witte lotusbloem. Om de lotusbloem zacht roze vleugels en de tekst: I conquierd my demons and wears them as wings. Ze draait zich naar hem om, fluistert met tranen in haar ogen: ' I want to live always like the lotus at ease in the muddy water. Ik kan de hele wereld weer aan. Ik vind de tattoo prachtig. Dank je wel.'

Foto's

Ook hier heeft een deskundige jury de foto's beoordeeld, waarbij de korte tekst bij de foto's een belangrijke rol heeft gespeeld. Winnaar werd Julian Blok (13 jaar)

1 Julian Blok (13 jaar)

2 Inge Vellema

3 Dick Riesmeijer

De vijftien mooiste foto's zijn tot eind augustus te bewonderen op het Landgoed Willibrordus. Dus ook nog tijdens Willibrordus Draait Door.

De Technische Dienst en Groenvoorziening van GGZ NHN heeft weer een belangrijke bijdrage geleverd bij het installeren van de foto's op het terrein. Dank hiervoor. De organisatie kijkt met veel voldoening terug op een bijzondere prijsuitreiking in De Trog.