Silentium!! (Ter herinnering aan Louis Castelijns)

Partnerbijdrage
Evert Hoekstra.
Evert Hoekstra. (Foto: aangeleverd)

Tijdens mijn vakantie overleed 9 juli jl. mijn voormalig compagnon, collega en kantoorgenoot Louis Castelijns. Dick Ranzijn Sr. besteedde enige weken geleden overigens ook al aandacht aan deze verdrietige gebeurtenis in een mooie bijdrage in de Rodi-edities. Louis was zonder twijfel één van de belangrijkste grondleggers van ons kantoor, dus dit verlies laat zich voelen. En ook al liet zijn gezondheid al lange tijd te wensen over, toch kwam deze tijding tamelijk onverwachts. Nu ik van vakantie ben teruggekeerd wil ik Louis op mijn beurt ook nog een keer ‘eren’, door mijn column van deze week aan hem te wijden.

Mijn eerste contacten met Louis dateren van 1999. Ik was op dat moment in Den Helder als advocaat-stagiair werkzaam en hoopte op een advocatenbaan in Alkmaar. Ik kende Louis al wel, hij was een bekend, bemind maar vooral ook ‘berucht’ advocaat. Een strijder voor zijn cliënten. Hij genoot vooral ook bekendheid als advocaat van AZ en was in het verleden zelfs nog enige tijd voorzitter van de club geweest. 

Via - tevens oud-compagnon - Theo Kaandorp was mij inmiddels bekend geworden dat kantoor Castelijns & Kaandorp op zoek was naar versterking. Toen ik aangaf daarvoor open te staan, was het eerste sollicitatiegesprek snel geregeld. Hoewel ‘sollicitatiegesprek’; de locatie van bespreking was café-restaurant Koekenbier in Alkmaar. En al snel werd het gezellig. Erg gezellig. De klik was er meteen en de samenkomst had eigenlijk weinig weg van een formeel sollicitatiegesprek. We spraken aan het einde van de avond af dat ik het kantoor zou komen versterken vanaf september van dat jaar. En zo geschiedde vervolgens ook. 

Wat daarna volgde was een aaneenschakeling van leermomenten. Louis was in alles vooral een leermeester voor mij. Ervaren en kundig in het werk, gepokt en gemazeld door het leven. Ooit als ‘jonge hond’ vanuit het Limburgse naar Noord-Holland getrokken om aldaar het nobele ‘ambt’ van advocaat te bekleden. Van daaruit een aansprekende carrière met dito reputatie opgebouwd. 

Deze van oudsher ‘Limburgse connectie’ zag je in vele zaken terug. Louis had een katholieke inborst, met een overduidelijk Bourgondische ‘beneden de rivieren’ inslag. En dat betekent dus ook: Carnaval. Jaarlijks werd er steevast rondom dit zuidelijke volksfeest een week vrij genomen om vervolgens naar Limburg af te reizen. Na terugkomst op kantoor kwam Louis dan trots m’n werkkamer binnen met foto’s die toonden op welke wijze zijn hele gezin nu weer verkleed was geweest. 

Wat weinig mensen overigens weten is dat Louis aanvankelijk de ambitie had om priester te worden, sterker: hij wilde zowaar Paus worden! Hij was daarvoor in zijn jonge jaren zelfs al enige tijd in de leer geweest. Menige vergadering of advocatenbijeenkomst werd nog wel eens opgeschrikt wanneer Louis de stemming te rumoerig vond en met stemverheffing ‘SILENTIUM !!’ door de zaal schreeuwde. Een krachtterm die hij overduidelijk ontleende en had overgehouden aan zijn priesterlijke, Limburgs-katholieke wortels. Want in kloosters moet er op bepaalde tijden ‘silentium’ heersen: men mag dan zonder reden niet met elkaar spreken. 

Het priesterambt werd uiteindelijk niet bekleed. Maar ongetwijfeld is deze ‘kerkelijke ambitie’ wél de verklaring voor het feit waarom Louis later zo’n fascinatie ontwikkelde voor het spelen van Sinterklaas. Want er was maar 1 échte Sinterklaas, en dat was Louis. Legendarisch waren zijn ‘optredens’ bij AZ waar hij jaarlijks de AZ-selectie en de aanwezige bestuursleden te grazen nam. Niemand werd ontzien, als je door ‘Sint Louis’ naar voren werd geroepen, dan wist je dat je ‘aan de beurt was’. Ik heb het zelf ook aan den lijve ondervonden, toen het mij een leuk idee leek om Louis een keer bij mij thuis als Sinterklaas uit te nodigen. In een kamer vol met familie werd ik naar voren verordend, met allereerst het verzoek “om op de knieën te gaan en de ring van Sinterklaas te kussen”. En als Louis dat vroeg, dan deed je dat uiteraard. Maar ik stond natuurlijk wel voor joker. 

Van priester naar advocaat, het kan dus verkeren. In ieder geval durf ik te zeggen dat Louis daarmee de juiste carrièrekeuze heeft gemaakt. Want hij was geknipt voor het advocaten-vak. Juridisch sterk, goed in woord en gebaar. Een ijzersterke drive om altijd te willen winnen. En een echt ‘mensenmens’. Louis ging voor zijn klanten door het vuur en diende de rechtsstaat - zoals hij het zelf altijd zo mooi verwoordde - 24 uur per dag 7 dagen per week. Ik heb die instelling zonder meer van hem overgenomen en breng deze nog steeds dagelijks in de praktijk. 

Door deze instelling had Louis een enorme praktijk. Met cliënten van een divers pluimage. Grote bedrijven, zorginstellingen, topsporters. Maar ook mensen ‘van de straat’. Allemaal liepen ze met hem weg en kenden ze hem in zijn kracht. En die was bovenal: de rechter overtuigen. Met alle middelen die zijn toegestaan. Legendarisch is de rechtszaak waarbij een cliënte op leeftijd met glazen oog vooraf werd ‘geïnstrueerd’ om tijdens de zitting het oog ‘eruit te halen’ en dit op tafel te leggen. Want welke rechter zou een dergelijk schouwspel nu kunnen weerstaan? Dat was Louis ten voeten uit. Het gezegde luidt dan wel: “in de liefde en oorlog is alles toegestaan”, maar voor Louis gold dit gezegde overduidelijk ook voor: ‘in de rechtszaal’. En dan uiteraard altijd met respect voor de rechtbank. Louis noemde dit soort bijzondere cliënten overigens liefkozend: ‘de parels in je praktijk’. 

Zo kan ik nog wel uren doorgaan, maar dan verwordt deze column tot een dik boekwerk. En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Maar feit is wel, dat ik veel met Louis heb beleefd. Heel veel. Dat ik veel van hem heb geleerd. Dat ik hem als advocaat, collega en als mens enorm heb bewonderd, gewaardeerd en gerespecteerd. Dat wij als kantoor veel aan hem te danken hebben. 

En juist nu hij er niet meer is, zijn finaal silentium, besef ik dit meer als ooit tevoren. 

Evert Hoekstra

Advocaat/Partner

CKH Advocaten