'Hier lukt nooit iets in één keer' - Alkmaarse emigrant in het land van de gekleurde poncho's
Nieuws
Adinde en haar man Christian op zoutvlakte Salar de Uyuni. (Foto: aangeleverd)
Adinde en haar man Christian op zoutvlakte Salar de Uyuni. (Foto: aangeleverd) (Foto: rodi.nl)

MONTERO/ALKMAAR - Wie Bolivia zegt, denkt aan lama´s, de Andes bergen, quinoa, de zoutvlakte Salar de Uyuni en gekleurde poncho´s. Het land dat barst van verschillende landschappen en culturen is sinds 2014 ook het land van Adinde Schoorl. De dertigjarige Alkmaarse liep de liefde van haar leven tegen het lijf tijdens een stage in het Zwitserse Genève. Christian ging terug naar zijn Bolivia en Adinde volgde hem naar het land van de gekleurde poncho's. Hier werkt ze als docent geschiedenis op een privéschool. Wat ze het meeste mist? Kaas! "Ik mis kaas elke dag en neem altijd zoveel mogelijk mee vanuit Nederland."


Vanaf 28 maart zijn de avonturen van Adinde te lezen in de tweewekelijkse column 'Groeten uit Bolivia'.
Adinde groeide op in Alkmaar, bezorgde als bijbaantje deze krant en studeerde later politicologie en international relations and diplomacy. De drang om te reizen en te werken in het buitenland was er altijd. Dat ze haar man Christian zou volgens naar Bolivia was dus te verwachten. Samen wonen ze in Montero, een klein stadje op ongeveer een half uur rijden van Santa Cruz. "Dit ligt in de tropische regio en is het begin van de Amazone. Het is hier praktisch altijd warm, kent een lang regenseizoen en is heel groen en relaxed. Bolivia is volgens de statistieken het armste land van Zuid-Amerika, maar de regio van Santa Cruz is het economische centrum en de grond is heel vruchtbaar dus de agricultuur is hier heel groot. Dat zie je helaas ook terug in de productie van cocaïne."

Twee Dutchies


Adinde woont bijzonder omdat de opa van Christian ooit een heel groot stuk land kocht, daar een muur omheen bouwde en elke zoon en dochter een stuk land gaf. Daardoor woont opa nu met al zijn volwassen kinderen en hun gezinnen samen in een soort compound. "Christian en ik wonen hier samen met zijn moeder die er alleen in het weekend is. Het is een klein wit huisje met een grote tuin eromheen en we hebben twee honden, twee katten en een zuid-Amerikaanse wasbeer die Nickie heet. Het sociale leven draait hier vooral om familie. Elke verjaardag, feestdag, vrije dag of gewone zaterdag wordt er samen gegeten en soms een feestje gebouwd dat meestal uit karaoke bestaat. Bolivianen zijn gek op karaoke! Santa Cruz kent niet heel veel buitenlanders, steden als Sucre en la Paz veel meer. Maar grappig genoeg had ik de afgelopen twee jaar een Nederlandse buurvrouw en haar Boliviaanse man waar we vrienden mee zijn geworden. Heel toevallig om aan de andere kant van de wereld als twee Dutchies naast elkaar te wonen!"

Wennen aan alles


De beginperiode van Bolivia stond voor de Alkmaarse in het teken van wennen. "Eigenlijk moest ik wennen aan alles. Het eten, de warmte, de insecten, de ingewikkelde bureaucratie en ga zo maar door. Maar als ik dan eentje moet kiezen waar ik het meest aan moest wennen is het feit dat je er altijd van uit moet gaan dat dingen anders gaan dan verwacht en dat niets in één keer lukt. Klinkt misschien een beetje vaag maar als ik denk dat we een weekend zonder afspraken hebben, zijn er zomaar drie last-minute feestjes waar we verwacht worden. Of als we een weekendje weg hebben gepland, zijn er stakingen en wegblokkades en kunnen we daardoor niet weg. Of als ik een probleem heb met de bank en ik een uur in de rij moet staan om geholpen te worden dan mis ik standaard een bepaald document of een kopie van iets waardoor ik weer helemaal overnieuw moet beginnen."

Hasta mañana


Inmiddels is Adinde ingeburgerd en spreekt ze de taal. "Ik heb een leven opgebouwd met werk en familie en voel me thuis hier. Ik hou van de warmte en de natuur en de grote tuin om ons huis heen. Maar ik heb ook geleerd dat echt inburgeren of integreren eigenlijk heel ingewikkeld is. Als je in Nederland woont ben je je helemaal niet bewust van hoe Nederlands je bent. In een ander land blijkt alles zo anders te zijn en voelt het alsof mensen het hier helemaal verkeerd doen maar uiteindelijk heeft elke cultuur zijn eigen waarheid en manier van denken en het kost jaren voordat je dat accepteert; migrant zijn is helemaal niet zo makkelijk! Een paar anekdotes? Ik kan er maar niet aan wennen dat iedereen altijd tegen elkaar zegt: we moeten een keer wat afspreken, maar het dan nooit doen. Of gedag zeggen is hier letterlijk tot morgen: hasta mañana. Heel lang heb ik gedacht dat ik een afspraak voor de volgende dag was vergeten. Vorige week nog toen we dachten dat onze Nederlandse trouwpapieren ook eindelijk na weken wachten hier gelegaliseerd waren en de mevrouw aan de balie zei dat ze een certificaat van single zijn van mij nodig had. Maar we zijn net getrouwd zei ik, dat certificaat kan ik nu onmogelijk opvragen bij de Nederlandse overheid. Toch gaat het niet door zonder dat certificaat zei ze schouderophalend. De grootste cultuurverschillen: Nederlanders zijn nuchtere mensen die kunnen relativeren, bedachtzaam zijn en hun leven plannen. Bolivianen zijn gepassioneerd, impulsief en totaal niet georganiseerd."

Kaas!


Adinde mist het meeste haar familie en vrienden. En kaas! "Ik mis kaas elke dag en neem altijd zoveel mogelijk mee vanuit Nederland En ik mis mijn fiets. Ik mis de vrijheid van een fiets en de beweging. Hier moet ik echt sporten om aan lichamelijke beweging te komen, een rondje fietsen is hier niet mogelijk met het gevaarlijke verkeer. Maar al die dingen wennen ook, iets missen went nou eenmaal. En als ik in Nederland ben, breng ik zoveel mogelijk tijd door met familie en vrienden, ook al haal je de gemiste tijd natuurlijk nooit echt in. Wat we van elkaar kunnen leren? Nederlanders kunnen leren van de Bolivianen om geduld te hebben en verwachtingen bij te stellen. Ik heb enorm respect voor het geduld waarmee Bolivianen in rijen staan, vertraging van openbaar vervoer accepteren en omgaan met slechte service in restaurants. Bolivianen zouden natuurlijk wel iets kunnen leren van Nederlanders als het gaat om op tijd komen, dingen beter te organiseren en niet met alles tot op het laatste moment te wachten. Je hebt geen idee hoeveel feestjes ik heb helpen opbouwen omdat ik de eerste gast was die aankwam. Dan was de taart nog niet opgehaald, het bier nog niet gekocht of de tafels nog niet gedekt."
Adinde heeft een een passie voor schrijven en deelt haar werk op www.ataleofdreams.nl en www.facebook.com/ataleofdreams.