Emre Ünver: “Zolang wij die sociale kant tonen, komen we er wel”
Normaal gesproken is het voorzitterschap van het dagelijks bestuur van een stadsdeel als Nieuw-West al een uitdaging. Meer dan 140.000 bewoners, veel groen, veel nieuwbouw, veel scholen, een mix van achtergronden. En toen was er een virus dat veel op zijn kop zette. Met stadsdeelvoorzitter Emre Ünver blikken we terug én kijken we vooruit.
Wat een jaar
“Een heel moeilijk jaar. Ik doe mijn werk vanuit de gedachte dat ik iets wil betekenen voor de bewoners, zeker voor mensen die het heel hard nodig hebben. Nou, dat was wel een opgave in 2020. Tijdens een pandemie worden problemen uitvergroot. Dan zie je de moeilijkheden waarmee mensen te maken hebben nog duidelijker.”
Dat doet pijn
“Ja, dat doet pijn. Kinderen verdwenen in de eerste lockdown van de radar toen de scholen sloten. Er kwamen enorm veel mensen af op de gratis voedselpakketten van Boeren voor Buren, een initiatief dat de Rabobank en Stichting Studiezalen uit Nieuw-West opzetten toen de crisis losbrak. En in de zomervakantie stonden kinderen al om half negen bij Child Press, dat in Ru Pare een lesprogramma had opgezet, te trappelen om iets te doen. Mooi, maar ook confronterend. Mensen die op het randje van de ondergrens zitten, hebben het in deze tijd gewoon enorm moeilijk.”
Wat zegt dat over kansengelijkheid?
“Termen als kansengelijkheid kwamen dit jaar onder druk te staan. De sluiting van de scholen maakte duidelijk dat thuissituaties niet altijd optimaal zijn. Dat ouders hun kinderen niet altijd de nodige ondersteuning kunnen geven. Kinderen die vaak al met een achterstand te maken hadden en vooral overleven als doel hebben. We hebben op sommige momenten op justitieel niveau moeten ingrijpen om een doorbraak te forceren. Dat is heftig.”
Kwam er wel wat van gewoon besturen?
“Normaal gesproken maak je plannen. Daar kwam dit jaar vaak wat tussen dus. Ik kan wel snel schakelen en ben iemand die de pijn snel aanpakt. En ook moet ik zeggen dat het vooral neerkwam op de schouders van de ambtenaren; de leraren, de politieagenten, kortom de cruciale strijders en uitvoerders in onze gemeenschap. Men deinde steeds mee, ook weer rondom de toespraak van premier Mark Rutte op 14 december waarbij de vraag hier lokaal was of de kinderactiviteiten van Midwinter Mokum wel door konden gaan. Gelukkig wel! Zo’n week is zo belangrijk voor de gezelligheid en voor de ontwikkeling van de jeugd.”
Hoe gaat het met u?
“Het gaat goed. Wel merk ik dat mijn energieniveau lager is, dat er minder is om vrolijk over te zijn. Ik zie ook echt minder mensen glimlachen op straat. De pandemie drukt. Natuurlijk moet ik niet al die mooie momenten van dit jaar vergeten. Momenten dat we ondanks de ellende mooie dingen meemaakten. Zoals de bijeenkomsten die jongeren uit de buurt bij verzorgingstehuizen, toen die op slot zaten, buiten organiseerden. Ik zag onze ouderen achter het raam. Dat deed pijn. Ik heb zelf ook een oma die zich afvraagt of ze ooit nog naar Turkije kan. Maar dat je dan samen buiten laat zien dat je aan hen binnen denkt. Dat is prachtig. Ik gooide een bos bloemen door een raam. Gooien! Maar er zat zoveel hoop en liefde in. En zo was er meer. Ik zag de mensen van ESAN, de Energieke Senioren Amsterdam Nieuw-West, hun geplande bijeenkomsten omvormen tot een actie waarbij ze met cadeaupakketten langs de ouderen gingen. Prachtig.”
Dat moet u goed doen.
“Zeker. Velen stonden op aan het begin van de crisis. Mensen wilden iets doen, keken niet weg. De een hielp voedselpakketten sjouwen, de ander zette een dagelijkse belronde in de buurt op. Het gaf me kracht in een tijd waarin ook een deel van de bewoners haar recht op vrijheid opeiste en tegen de maatregelen ageerde. Zelf ben ik van mening dat we ons er allemaal aan moeten houden. Ik ben jong en gezond, maar ik denk aan het risico dat je voor een ander, een oudere of kwetsbare, bent. Of aan de reguliere zorg die onder druk staat. De uitstelzorg uit de eerste golf kost ons 50.000 gezonde levensjaren! Er gaan niet alleen mensen eerder dood door corona, dát moeten we beseffen. Dan denk ik bij de mondkapjesdiscussie, kom op zeg!”
Waren er dit jaar ook zaken die gewoon doorgingen?
“Gelukkig wel. Het is niet zo dat we de toko hebben dichtgegooid. Zo konden heel wat plannen uit het buurtbudget, plannen van bewoners zelf dus, worden uitgevoerd. Bewoners legden in Slotermeer samen een bloemrijke klimaattuin aan, het multifunctionele buurtcentrum Station Wildeman in Osdorp werd geopend. Om maar twee dingen te noemen.”
Hoe kijkt u naar 2021?
“We kijken nu allereerst naar Oud en Nieuw. Je voelt de spanning oplopen, de verveling is groot. Hoe zal dat die nacht gaan? En daarna? Het wordt een moeilijk jaar. Mensen staan nog steeds onder druk. Wel ben ik hoopvol. Het wordt het jaar waarin we stap voor stap uit die pandemie komen. Er komt een moment van herstel, een moment dat het weer normaal is. Het zou mooi zijn als we er wat van geleerd hebben. Dat we een nieuw normaal krijgen. We zien nu wat er gebeurt als je zo met moeder Aarde omgaat. Helaas werden we pas wakker toen ons luxe leven geraakt werd.”
En als we inzoomen op 2021 in Nieuw-West?
“We hebben geleerd hier. Projecten als Boeren voor Buren zetten we dan ook zeker voort. De bewonersplannen die met buurtbudget zijn gerealiseerd, zagen we dit jaar meer dan voorheen bijdragen aan een fijnere buurt. Ik zag zoveel mensen doen wat wij als overheid gewoon al horen te doen: opkomen voor de meest kwetsbaren. Zolang wij die sociale kant tonen, komen we er wel. Zolang we dit stukje verbinding en ontmoeting hoog houden, komt het goed met de wereld. En ook met Nieuw-West. Hou elkaar dus vast en laat niemand los.”
Shirley Brandeis
