Martje Postma: ‘Corona is een hele eenzame ziekte’

Hoe gaat het met je?

‘Vandaag heb ik een goede dag, morgen weet ik nog niet hoe het gaat. Ik heb vorig jaar maart corona gekregen. Het begon met een vreemde hoofdpijn. Alsof je brand in je hoofd hebt. De dag erna ging het wel weer. ’s Avonds sloeg het weer toe. Ik kreeg koorts, werd verkouden, maar ja, dat hebben we allemaal wel eens. Vanwege andere medische aandoeningen stond ik al snel onder controle. Die vermoedde corona, en dat bleek na een test in het ziekenhuis, in die tijd kreeg je niet zomaar een Covidtest, zo te zijn. Ik was verbaasd. Ik hield keurig afstand, schudde geen handen, waste mijn handen ook ijverig. Maar het virus is sterk; er kan altijd iets gebeuren in het sociale verkeer waardoor je het toch kunt oplopen.’

Welk impact heeft corona op je dagelijks leven?

‘Toen ik er nog erg ziek van was, was de impact groot en verdrietig. Corona is een hele eenzame ziekte. Niemand wil in je buurt zijn, je ziet alleen maar mensen die verpakt zijn in plastic. Je bent een gevaar voor je omgeving. En ondertussen weet je niet welke kant het opgaat. Elke avond ga je slapen en weet je niet of je de volgende ochtend wakker wordt. Er was een moment dat ik dacht dat ik het ging verliezen. De brand in je longen, in je hoofd, alles doet zeer. Zelfs eten doet zeer. Over een boterham deed ik een uur, omdat je spieren niet meewerken. En dan dat coronabrein, die vergeetachtigheid. Daar heb ik nog steeds last van. Heel langzaamaan gaat het beter. De dag dat ik zelf een kopje thee kon zetten heb ik gehuild van geluk. Maar duidelijk is wel dat ik nog lang niet de oude ben. Corona maakt alles stuk in je lijf. Ik heb soms moeite met ademhalen, heb weinig energie. Ook dit interview moest ik goed plannen, op een moment dat ik me echt goed genoeg voel om te praten. Aan werken kom ik nog niet toe.’

Brengt deze tijd je ook iets positiefs?

‘Zeker. Allereerst alle stapjes die ik zet, letterlijk en figuurlijk. De eerste keer weer rechtop zitten was een heel fijn moment. Die waardering van iets ogenschijnlijks simpels maakt me blij. Natuurlijk hakt de isolatie erin, maar we mogen blij zijn dat we in deze tijd leven. Er is tv, online les, we mogen toch nog bij elkaar op bezoek. Ik vind het heel erg als mensen een vergelijking met de oorlog maken. Wij kunnen de straat op zonder de kans doodgeschoten te worden. Ik leg me erbij neer dat dit nu mijn leven is. Een leven van weinig contact, van geen aanrakingen. Maar ik heb m’n huisdieren en dat is echt nu vooral een uitkomst. Ze maken me aan het lachen, ze houden me op de been.’

Hoe houd je de moed erin?

‘Door het positieve ervan in te zien en kleine dingen te waarderen. Neem het feit dat er geen griep heerst, dat we zo enorm goed zijn geworden in thuiswerken en thuisonderwijs en dat we toch spullen kunnen kopen. Dankzij tuincentrum Osdorp heb ik weer kleur in mijn tuin. Op internet heb ik een heel leuke winkel met ouderwetse spullen, zoals groene zeep of een schrobborstel, gevonden. Ik ga online een cursus aquarelleren volgen. Daar kan ik allemaal blij van worden. En de poezen ook, want elke keer dat er iets bezorgd wordt, krijgen zij de doos. Dit is een tijd om te dromen, om tot bezinning te komen en dat hadden we wel nodig. Ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is als je een druk sociaal leven had. Het snijdt door m’n ziel als ik van iemand hoor dat hij het niet meer ziet zitten. Maar voor de anderen denk ik: hup, niet zeuren. Maak je balkon of tuin mooi, bedenk wat een jaar nou is op een gemiddeld leven. En mensen, later hebben we me toch een verhaal.’

Wil jij ook iets kwijt over jouw ervaring met corona? Mail naar corona.sdnw@amsterdam.nl..

Shirley Brandeis