In Memoriam Tom Simonis (1930-2021), drijvende kracht achter het Nivon

Shirley Brandeis

Hoe laat het ook ’s avonds was geworden, er werd samen met het gezin ontbeten. Dat was vroeger de regel in huize Simonis. Tom was vaak weg voor zijn werk voor de vakbond. Zijn vrouw Riki gaf hem die ruimte, maar het ontbijt was heilig. Naast deze warme familie met twee dochters en later vier kleinkinderen, had het echtpaar ook nog de rode familie. Die van onder andere de VARA, de PvdA (tot aan de WAO-discussie bleven ze die trouw), het Vrije Volk en het Nivon. Komend uit een sociaal nest rolde Tom de vakbeweging, dé belangenbehartiger van werknemers, in. Dat zijn vrouw Riki, ook werkzaam in de vakbond, na hun trouwen in 1955 mocht blijven werken, was bijzonder voor die tijd.

Leeuwenbrul

Tom Simonis maakte wilde stakingen mee, onder andere die voor een flinke loonsverhoging bij De Telegraaf. Als landelijk coördinator van het vakbondswerk bij de Melkunie was hij betrokken bij het grote zuivelconflict van 1973 en hielp hij mee aan het herstellen van de rust. Het zijn slechts enkele wapenfeiten tot aan zijn pensionering in 1989. Dochter Irene herinnert zich hoe trots hij kon zijn als een onderhandeling of staking goed was afgelopen. En nog zoveel andere mooie momenten: zijn perfecte leeuwenbrulimitatie, die hij als tiener in de oorlog opdeed in Artis, waar hij bij gebrek aan personeel een handje meehielp. Zijn badmintonpret tijdens de vakanties. De vele foto’s en films die hij als fervent hobbyist maakte en de vele reizen met Riki na hun pensionering. “Hij heeft van het leven genoten.” Lang heeft hij ook kunnen genieten van de vier inmiddels volwassen kleinkinderen. Zij denken met warme gevoelens terug aan onder andere het zwembad in hun jeugdjaren en de interessante gesprekken over politiek, vakbond, voetbal en geschiedenis op iets oudere leeftijd. “Zijn interesses droegen bij aan de keuzes die wij later als jongvolwassenen maakten,” zegt kleindochter Nina. “Opa hield van discussiëren, van flauwe grapjes maken, van plagen. En hij was trots op ons.”

Liefde voor jazz

Wat Tom en zijn vrouw Riki voor de vakbond hebben betekend staat fraai beschreven op de website vakbondshistorie.nl. Wat ze voor Osdorp betekend hebben, is lokaal bekend. Tom is er de drijvende kracht achter de lokale afdeling van het Nivon, waar hij zijn liefde voor jazz tot aan de coronacrisis geregeld deelde tijdens door hem georganiseerde muzikale bijeenkomsten. Voor stichting In mijn Buurt sprak Tom met vele basisschoolleerlingen over zijn herinneringen aan de oorlog. Machtig vonden zij het om iemand van zo’n hoge leeftijd te interviewen en om uit eerste hand te horen over zijn vader die anderhalf jaar lang gegijzeld was vanwege zijn betrokkenheid bij de Februaristaking. Over de kristalradio die Toms broer bouwde en de berichten die ze ermee vanuit Engeland beluisterden. Over Toms moeder, die de berichten uittypte en met carbonpapier vermenigvuldigde voor hun krant ‘Hier is Londen’. Op verzoek van het verzet werd de oplage verhoogd. Tiener Tom bracht drie keer per week een dikke stapel krantjes, verstopt onder zijn trui, met gevaar voor eigen leven naar een geheim adres. Hij vertelde er graag over, maar liet achterwege hoe angstig en akelig het voor hem was in die tijd.

Oudste deelnemer

Tijdens zijn uitvaart vorige week was de rode draad bij alle sprekers zijn gedrevenheid om anderen te helpen, zijn eigenwijsheid en zijn organisatietalent. 

“Tom Simonis is voor veel mensen van betekenis geweest,” sprak Lodewijk de Waal, voorzitter van Vrienden van de Historie van de Vakbeweging, waar Tom na zijn pensioen zeventien jaar penningmeester was. Eenzelfde functie kreeg hij bij jeu de boules vereniging Boule Union Thamen in Uithoorn, waar hij zorgde voor een digitale omslag en in 2019 de oudste deelnemer in de geschiedenis van de vereniging werd. “Tom was een meester in het vanuit de cirkel beoordelen of hij op punt lag,” vertelde Angèle Smit, en de jeu de boulers die aanwezig waren, wisten waar zij het over had.

Graag gezien

Waar Tom Simonis zich begaf en aansloot, werd zijn deskundigheid opgemerkt. Het maakte hem een graag gezien mens. Een lief mens dat plezier had in het leven en met negentig jaar nog lang niet levensmoe was. Een echtgenoot die zich vlak voor zijn overlijden enorm oppepte om zijn vrouw Riki een fijne verjaardag te geven. En daar enorm van genoot. Zoals van veel in het leven.