Bewoners vragen zich af: Wanneer wordt de Wildeman gesloopt?

Shirley Brandeis

En toen kwam er ook nog de coronacrisis bovenop. Sadia: “Nu ik vaker thuis ben, erger ik me nog meer aan alles wat er niet goed is. Elk hoekje in huis stinkt.” Na weer een klacht aan woningcorporatie Stadgenoot kwam er iemand langs. “Die stank, mevrouw, krijg ik van z’n lang zal ze leven niet weg,” zei hij. De leidingen zijn de oorzaak van een continue stroom van, op z’n zachtst gezegd, onwelriekende geuren in badkamer en op het toilet, en langzaamaan dringt het ook steeds meer door in de rest van de woning. “Het is niet weg te krijgen.” Zohra swipet ondertussen door de foto’s op haar telefoon; afgerotte randen van keukenkastjes en schimmel in lades zien we. De beloofde nieuwe keuken zou over twee jaar komen, liet Stadgenoot in 2019 weten. Dus vroeg Zohra dit jaar de nieuwe keuken aan. Ze kreeg een brief met dezelfde inhoud. Weer twee jaar wachten dus. Plus de kosten: 338 euro. En dan had ze nog niet eens geklaagd over de grote donkere plekken op de muren, die ze elke drie maanden aanpakt. “Je wilt niet weten hoeveel geld ik al heb uitgegeven aan schimmelwerende producten en chloor.” Ze laat haar handen zien. Kapot van het boenen. En haar lijf zit sowieso al niet mee. “Ik leef in de kou,” zegt ze. Pas bij 24 graden op de cv wordt het ietwat behaaglijker, vertelt buurtgenoot Hakima. “Ik stook voor de bovenburen.” De GGD schrok van het loodpercentage. Nabila, ook uit de Wildemanbuurt, moest maar even geen water drinken, was het advies. Stadgenoot stuurde iemand die alleen de kraan verving. En dan is er ook nog asbest. 

Belofte van sloop

Waarom ze nog niet verhuisd zijn? De redenen vliegen over tafel. Niet weg willen uit Amsterdam, uit de buurt, die alles heeft wat ze willen aan groen, winkels, gezelligheid, maar dus geen woongenot. Niet weg kunnen, want waar vind je voor een redelijke prijs een andere woning? En ja, voor een nieuwbouwhuis op dezelfde plek zijn ze bereid wat meer te betalen. Als tweeverdieners is dat voor de meesten aan tafel geen probleem. Het probleem is dat ze er ooit kwamen wonen, de een veertien jaar geleden, de ander vijfentwintig en alles daartussen in, met de belofte van sloop en nieuwbouw. Hakima: “Ik was achttien jaar toen ik vanuit het ouderlijk huis op de Overtoom naar een woning hier ging. Investeer maar niet, want we gaan snel slopen, werd me verteld door de corporatie. Drie jaar later besloot ik toch maar het huis op te knappen. Ik woonde er ook best prima toen. En de buurt vond ik geweldig. Hier zag ik meer Marokkaanse mensen. Dat vond en vind ik leuk. Ik voelde warmte, al miste ik het Nederlandse hier ook wel.” En ja, er zijn door Stadgenoot met de jaren wel wat verbeteringen aangebracht. Oplappen tot aan de sloop die nooit kwam.

Bedreigd en afgeperst

Erger dan het toeslagenschandaal, noemen ze het als de emoties hoog oplopen door onmacht, onbegrip en disrespect. Iets genuanceerder dan: “Dit voelt als een toeslagenschandaal. Er zijn met ons veel gedupeerden en we lopen aan tegen een corporatie die niet luistert.” De lokale gemeente doet haar best, weten ze. Laatst werd hun betoog bij de stadsdeelcommissie met de juiste woorden ontvangen. De commissieleden begrijpen dat de bewoners boos zijn en geen vertrouwen meer hebben in overheid en corporatie. Maar meteen een oplossing is er niet natuurlijk. De bewoners kennen gezinnen waar kinderen al jaren liever niet thuis wonen, maar bij familie elders in de stad. Omdat ze zich schamen voor hun huis, omdat ze er niet alleen kunnen buitenspelen, omdat ze, vooral jonge meiden, bedreigd worden door hangjongeren. Afgeperst soms ook. “De criminaliteit in de buurt is vreselijk. Bewoners durven niet altijd aangifte te doen.” Van vrijwel allen aan tafel is wel eens een auto gestolen, ook woninginbraak komt ter sprake. Het stadsdeel is wel bezig de onveilige doorgangen rond de Osdorper Ban dicht te maken. Niet voldoende om de criminaliteit echt goed aan te pakken, maar het is wat.

Met enige jaloezie maar ook hoop kijken ze naar buurten die ooit zo slecht waren als de Wildeman. Neem het August Allebéplein, de Kolenkitbuurt. “Als het daar kan, waarom dan niet hier?” Ze hopen op een wederopstanding van de Wildemanbuurt. Een buurt met gezonde huizen, zonder criminaliteit en met wat ze al hebben: elkaar. “Het burencontact is warm. We gaan momenteel langs alle bewoners om handtekeningen te verzamelen voor sloop. Meer dan driekwart van de mensen staat achter ons.”

Volgende week deel 2: de plannen voor de Wildemanbuurt door de jaren heen.