Column

Noordkronieken: Blauw

Algemeen
Afbeelding
(Foto: Jitske Schols)

Aan de boom buiten het raam van onze woonkamer hangt een vuilniszak. Al twee weken. De zak is precies even blauw als de hemel. Aan haar uiteinden, links en rechts, is ze helemaal verstrengeld met twee takken. Omdat ze dag in dag uit met de wind te maken heeft is ze haar vorm kwijt. Soms lijkt ze op een ballerina. Soms op een dolfijn die opduikt uit de golven. Soms op het slachtoffer van een gruwelijke martelmethode, met beide armen uitgestrekt en vastgesnoerd, terwijl de wind genadeloos op haar inbeukt.

Voorbij de boom zie ik de Meeuwenlaan en de Dirk. Er beweegt helemaal niets. Minutenlang geen auto of fiets of voetganger te bekennen. Soms, als het even windstil is, ligt zelfs de plastic zak roerloos opgekruld, als een poes voor de kachel. Normaal zou ze me niet eens opvallen. Ik ben veel op pad in de buurt en schrijf deze Noordkronieken over wat ik tegenkom. Vroeger in de Echo, vanaf deze week hier. Nu valt ze me op, die zak, omdat ik zoveel binnen zit.

We wonen op de hoek. Dat betekent dat er zeker dertig ramen uitzicht hebben op de boom. Van sommige ramen weet ik wie er woont, van andere niet, maar dat iedereen thuis is weet ik zeker. Dus kunnen ze allemaal zien hoe de zak nu weer hard op en neer wordt geslingerd. Twee losgescheurde stukken blauw flapperen in de wind alsof ze om genade smeken.

Ik zou haar wel willen redden maar ik kan er niet bij. Niemand kan erbij. Ze hangt net te hoog en net te ver van de gevel. Achter die ramen kijken kan ik ook niet. Misschien smeekt daar ook wel iemand om genade. Ik hoor dat de hulplijnen voor huiselijk geweld roodgloeiend staan, nu ongelukkige families al twee weken met elkaar zitten opgesloten.

Er is zoveel dat we niet van elkaar weten. En dat wordt alleen maar meer, hoe langer we achter gesloten deuren zitten. Het zonlicht schittert op het blauwe plastic. En ik kijk uit naar de zomerdag dat we allemaal weer buiten lopen, de zon op ons hoofd, deze uitputtingsslag achter de rug. De zak hangt in de boom sinds de dag dat we vanwege corona afstand moesten nemen van elkaar. Ik kijk uit naar de dag dat ze zich van de takken losmaakt en de vrijheid tegemoet waait. Want dan mogen we elkaar weer zien.

Chris Keulemans