Van onze stadsdeelbestuurders

De samenleving lijkt wel onder hoogspanning te staan. De aanpassingen die het coronavirus van ons vraagt blijken voor een langere tijd dan we hadden verwacht of gehoopt. Een combinatie van onder andere een heersende onzekerheid, thuiswerken en thuisonderwijs heeft er flink ingehakt. En dan ontbreken gebruikelijke uitlaatkleppen zoals feestjes en sportevenementen ook nog eens.

Ons stadsdeel staat eigenlijk ook al lang onder enige spanning. Er gebeurt veel, met name op het gebied van stadsontwikkeling. Er is en wordt hard gebouwd aan spiksplinternieuwe woonwijken die hard nodig zijn. Het betekent wel dat er veel verandert. Ondertussen worden er adviezen en plannen gemaakt voor verbindingen over en onder het IJ, is er de Noord-Zuidlijn, maar wordt er ook een tegenstelling ervaren tussen oud en nieuw.

De spanning die deze tijd oplevert is te proeven. Protesten tegen coronamaatregelen, onrust en jeugdoverlast in een aantal buurten in de grote steden en soms heftige reacties tegen politie en handhavers. Ik denk dat in Noord de spanningen onder andere naar buiten komen rond een ogenschijnlijk onschuldige discussie over het Vliegenbos. De kwestie gaat over de vraag of we fietsers op een pad willen toestaan. Ik heb er erg veel moeite mee om te zien hoe heftig er in deze discussie gereageerd wordt. En ik begrijp heus dat mensen hierover met elkaar van mening kunnen verschillen. De belangen van de voetganger, staan hier tegenover de fietser door het bos. Nou ja, eigenlijk valt dat wel mee. Beiden hebben namelijk een gezamenlijk belang bij een veilig bos met prachtige natuur om van te genieten.

Als stadsdeelbestuur moeten wij belangenafwegingen maken. Dat doen we door kennis van experts, ervaringen en standpunten van verschillende betrokkenen en politieke standpunten bijeen te brengen. Af en toe blijft er dan nog een lastige kwestie over waarbij we als bestuur een knoop moeten doorhakken: we doen het één of het ander. In zo’n situatie kan niet iedereen in het gelijk worden gesteld, wat maakt dat de besluiten tegenstanders kennen. Dat is helaas onvermijdelijk. Ik vind het zelf van groot belang dat zoveel mogelijk mensen betrokken zijn en hun standpunt uiten. Wat ik echter soms mis is dat er ook geluisterd wordt naar ‘de ander’. Voor intimidatie of scheldpartijen is echt geen plek in de publieke discussie. Laten we elkaar met feiten en inhoudelijke argumenten bestoken en daarnaast respect en inlevingsvermogen tonen richting degene met een ander standpunt. Zelfs in tijden van spanningen.

Erna Berends