Het Vliegenbos. Honger. Jonge drugsdealers. Een jeugdvoorziening in de Banne. Een kunstgebouw op het Buikslotermeerplein. De Schellingwouderscheg. Grofvuil. Buurthuis Van der Pek. De rotonde Meeuwenlaan – Van Hasseltweg. De senioren in de Fokkemast. De projectontwikkelaars van het Hamerkwartier. De toekomst van de Kleine Die. De huurverhoging in corona-tijd. Dit zijn kwesties in Noord waar ik iets van weet. Omdat ik in de Vogelbuurt woon, omdat ik inspraakavonden volg, omdat ik bij Verdedig Noord hoor, omdat ik nu eenmaal nieuwsgierig ben. En ik zie een patroon.

Zulke kwesties vragen om regie en doorpakken. Die rol is meestal aan het gemeentebestuur. Nu hebben we een college dat inzet op democratisering. Daar maken ze geld, tijd en menskracht voor vrij. Ook op stadsdeelniveau. Zowel de stad als het stadsdeel heeft ons dus nodig als ze knopen willen doorhakken. Via inspraak en participatie. Zodat het uiteindelijke besluit voldoende draagvlak heeft. Alleen: steeds meer mensen om me heen doen niet meer mee. Ze hebben geen zin meer om op te draven. Omdat het onduidelijk is wat er met hun ideeën gebeurt. Mogen ze mee-besluiten over het hele huis of alleen over de kleur van het behang? Een participatiestaking hangt in de lucht.

Amsterdam heeft, of je nou op ze stemt of niet, bestuurders met charisma en denkkracht. Dat geldt ook voor Noord. Plus een heleboel betrokken, intelligente ambtenaren van goede wil. Ik ben daar nooit cynisch over. Ik heb genoeg steden in de wereld gezien waar willekeur en corruptie heersen om me gelukkig te prijzen met Amsterdam. En toch. Noord zou, nu corona ons dwingt om na te denken over een andere wereld, een voorloper kunnen zijn. Wij kunnen het voorbeeld geven van een gezondere en rechtvaardigere samenleving. Alleen: op dit moment schiet het niet op.

Ik wil hier geen namen noemen. Maar het patroon is duidelijk. Dezelfde gemeentelijke organisatie die de democratisering moet uitvoeren is steeds meer gebouwd op controle. Echte participatie betekent: informatie en verantwoordelijkheid toevertrouwen aan de zogenaamde niet-professionals - aan ons dus, de experts over de buurt waar we wonen. Het betekent ook: iedereen aan tafel krijgt gelijk betaald en heeft inzage in dezelfde plannen en begrotingen. Oftewel: de controle loslaten en delen. En dat is iets wat veel van onze bestuurders en ambtenaren niet kunnen, durven, mogen of willen. Zodat ze precies het tegenovergestelde bereiken van wat er is afgesproken. Een democratisering die vastloopt.

Chris Keulemans