Dieren van De Buiktuin missen de bezoekers
NOORD - Het is onverwachts warm voorjaarsweer als ik op zondag bij Kinderboerderij De Buiktuin van mijn fiets stap. Het hek is gesloten en een varkentje kuiert over het pleintje. Een lange man met groene kaplaarzen staat datzelfde pleintje aan te vegen. Hij laat mij weten dat de kinderboerderij al sinds oktober gesloten is vanwege de coronamaatregelen. Of hij tijd heeft om wat vragen te beantwoorden? Jawel, maar de dieren moeten eerst gevoederd worden.
Door: Alexandra Klein
Als ik even later terugkom, word ik hartelijk onthaald door de lange man (Hotze) en zijn zoon (Dirk). Samen doen zij elke maand vrijwilligerswerk op de boerderij. Zeven jaar geleden begonnen ze hiermee. Toen was Dirk pas vier jaar oud, nu gaat hij al bijna naar de middelbare school.
“Ik ben hier ook wel een beetje voor de klusjes, maar mijn doel is de dieren blij maken”, vertelt Dirk. “Ik ben niet van natuere goed met dieren”, laat Hotze weten. Dat beaamt zijn zoon. “Hij is te opdringerig en daar schrikken de dieren van”. Zo moest één van de ezels laatst een zalfje krijgen. Toen Hotze aan kwam lopen draaide het dier meteen weg, maar Dirk is geduldiger. Na afloop geeft hij de ezel een wortel. “Zo leert hij dat hij iets lekkers krijgt als hij goed luistert.” Hotze vindt het leuker om het terrein te onderhouden. Dat vindt Dirk juist weer minder interessant. Zo vullen vader en zoon elkaar goed aan en vormen ze een echt team.
Tot de dood
Kinderboerderij De Buiktuin bestaat al sinds 1975 en huisvest meer dan tien verschillende diersoorten waaronder ezels, varkens en schapen. De dieren blijven er tot hun dood wonen. Er komen niet vaak nieuwe dieren bij.
“Soms komen mensen hier aan het hek met huisdieren die ze niet meer willen”, vertelt Hotze. “Die nemen wij niet aan, want we weten niet of ze ziektes hebben en hun inentingen hebben gehad. We zijn een kinderboerderij en geen asiel”. Af en toe moeten er wel nieuwe kippen worden aangeleverd, namelijk als de vos weer eens bloedbad heeft aangericht. Dat is de afgelopen zeven jaar een paar keer gebeurd, vertelt Hotze. Dirk verzorgt dan de gewonde krielkipjes, maar die redden het ondanks de goede zorgen niet altijd.
Tekst gaat verder onder de foto
Hotze (rechts) en Dirk (links) voeren de ezels. (Foto: Alexandra Klein)
Tijdens het interview maakt het varken Takel een luid piepend geluid. “Hij vraagt om aandacht”, legt Hotze uit. “Eigenlijk moeten varkens met z’n tweeën in één hok zitten. Er zat eerst een ander varkentje bij hem in het hok, maar die is overleden.” Even later: “misschien mist hij ook de bezoekers”. Daar is Dirk het mee eens. “De dieren zijn een stuk vrolijker als er mensen zijn. Sommige dieren zijn echt een beetje down.” Zelf missen ze de bezoekers ook. “Er zijn vaak kleine kinderen die dieren een beetje eng vinden. We proberen ze dan over te halen om nog wat dichterbij te komen of een schaap aan te raken. Dat deel van het werk valt nu weg”, laat Hotze weten.
“Het charmante aan deze kinderboerderij is dat hij helemaal gerund wordt door vrijwilligers”, zegt Hotze. Dat levert soms wel wat moeilijkheden op, want het team van twintig man is eigenlijk net te klein. Ze zijn daarom ook dringend op zoek naar helpende handen. Volgens Dirk kom je dan te werken op de leukste kinderboerderij van Amsterdam omdat op De Buiktuin de dieren centraal staan. “Er is geen grote speeltuin die de kinderen afleidt: alles draait om de dieren”. Terwijl ik mijn spullen bij elkaar zoek, paraderen de boerderijkatten Stacy en Liana luid mauwend over de picknicktafel en proberen ze nog een laatste aai over de kop te bemachtigen. Takel is ondertussen gestopt met piepen. Hij krijgt volop aandacht van Dirk die hem met een hark over de rug krabt. “Dat vindt hij heerlijk!”
Wil je vrijwilliger worden bij Kinderboerderij De Buiktuin? Stuur dan een mail naar: hannieterburg@hotmail.com.
