Demonstreren in het Noorderpark
Hoeveel mensen waren er nou precies op de demonstratie tegen de aanleg van een evenemententerrein in het Noorderpark? Het Parool zei: ruim 100. Frank Alsema, strijder tegen het ‘sjoemelgroen’ dat de gemeente terugplaatst voor alle gekapte bomen, telde er 300. Ik ben op het drukste moment, toen Marieke Oomen een felle, goed onderbouwde toespraak hield, op de brug gaan staan. Het waren er precies 238. Bewijs maar eens dat ik ongelijk heb.
De demonstratie was in een paar dagen uit de grond gestampt en verliep lekker rommelig. Iedereen droeg mondkapjes en hield keurig afstand, natuurlijk. Maar het megafoontje was nogal klein en de spreeksters hadden duidelijk geen ervaring met zo’n ding. Niet alle 238 verstonden dus wat ze zeiden, maar de boodschap was duidelijk. Kappen met kappen. Afblijven van het groen. Geen 6.1 miljoen vrijmaken voor een ‘kwaliteitsplan groen’ en dat geld vervolgens gebruiken om het enige onaangeharkte deel van het park strak te trekken, de fiets- en wandelpaden te verbreden, evenementen mogelijk te maken – en 60 bomen te kappen.
Ik zag veel bekende gezichten: lieve, sociale, actieve Noorderlingen van alle leeftijden. Bijna allemaal wit, dat wel. Houden Turkse, Marokkaanse en Surinaamse Noorderlingen dan niet van groen? Natuurlijk wel. Het zegt meer iets over de samenstelling en het bereik van de Facebookgroepen die de demonstratie hadden gemobiliseerd. Los daarvan: dit waren mensen die Noord koesteren en die Noord moet koesteren.
Ze voelden zich teleurgesteld in de liefde. Het ging ze om die 60 bomen, om het groen dat nergens meer veilig is, maar het ging ze vooral om de lompe, ongevraagde interventies in hun omgeving. En om de frustratie niet serieus te worden genomen. Meer groen, scandeerden ze tegen het groenste college ooit. Het dagelijks bestuur is praten tegen een muur, stond er op een spandoek. Saskia Groenewoud, onze bestuurder met de perfecte naam voor deze portefeuille, werd hier en daar wethouder Dorrebos genoemd. Dat is niet aardig, natuurlijk, maar Amsterdamse humor is niet altijd aardig.
De ondertoon was ernstig. Dat vooral. De onopgesmukte woede van Eva Bollen, Anna Schwartz, Hetty Versteeg en de andere spreeksters: dit waren geen beroepsactivisten, dit waren gewone burgers die niet in een stad willen wonen waar inspraak geen inspraak is, waar het vertrouwen in de democratie op knappen staat. Dit ging over veel meer dan een park. Dit ging over een stad die het niet uitmaakt of jij er woont.
Chris Keulemans
