Pan en Ren
‘Iemand gooide met een steen het raam van een voorbijrijdende ambulance in, waarin een patiënt lag’. De krantenzin omschrijft in eenvoudige woorden een nieuw cultureel dieptepunt. De rellende hoodies leken zombies waarvan de diep verborgen gezichten oplichten in het schijnsel van smartphones; bleke puber-gezichten gevangen in technologisch licht vol orkestrerend fake news.
Rutte noemde de zwarte plaaggeesten ‘idioten’. Dat is iets te makkelijk naar mijn smaak. Ik denk dat het gebrek aan een horizon eveneens een rol speelt: welke toekomst? Want in dit bestaan word je of arm of rijk - en crimineel? Wat ooit daartussenin zat, die verscheidenheid en keuzemogelijkheid - het lummelen, spelen en ontdekken -, is volledig weggerationaliseerd. Ik zou ook gaan rellen als dagelijks ‘vakkenvullen’ mijn voorland was. Want voor zelfrealisatie of warme aanmoedigingen om te worden wie je bent is binnen de hyper geïndustrialiseerde ondernemingen, die draaien op de energie van laagbetaalde individuen, geen plaats. Duizenden startups, de beursgang als het hoogst bereikbare, maar welke banen? Bij elke beursgong meer slaven.
Liefdeloze wereld. Wat kun je ertegen doen? Ik adopteerde twee ondergrondse vuilcontainers. Pan en Ren, noem ik ze - naar de letters die voor hun serienummers staan. Voorbij is de permanente vervuiling van onze stoep en mijn eigen schouderophalen. Die enorme doos en piepschuim beschermers van uw nieuwe flatscreen: ik ruim het op! Een verdwaalde poepluier? Niets is mij te min, ik gooi het wél ín de bak. Aandacht voor je omgeving is zorg. Zorg is liefde. En liefde is de enige weg uit het alomtegenwoordige nihilisme.
Simon de Boer
