- (Interview uit 2005)ThéLau: van Beatles tot Bono
BERGEN - Een autoritje met z'n broer langs de Hondsbossche Zeewering gaf ooit een bijzondere draai aan het leven van Thé Lau. Met dank aan de autoradio en wat op dat moment uit de speakers knalde. Journalist Arjan Hoogvorst sprak Thé Lau, in 2005 in zijn geliefde geboortedorp Bergen. Thé vertelde over zijn imposante carrière en zijn debuutroman. Lees hier het interview.
door Arjan Hoogvorst
foto Rodi Media
BERGEN - Een autoritje met z'n broer langs de Hondsbossche Zeewering gaf ooit een bijzondere draai aan zijn leven. Met dank aan de autoradio en wat op dat moment uit de speakers knalde. Zoiets had de toen vijftienjarige Thé Lau niet eerder gehoord. Die dag werd ergens langs de dijk de basis voor een vruchtbaar artiestenleven gelegd. Want Thé besloot muzikant te worden. Tegenwoordig is hij naast muzikant een verdienstelijk schrijver, wiens debuutroman Hemelrijk eerder dit jaar verscheen. In zijn geliefde geboortedorp Bergen vertelt Thé over zijn imposante carrière.
Het waren de Beatles die de jonge Thé zo wisten te raken. "Ik werd door hun muziek gegrepen. Ze waren destijds al een hype in Engeland, maar ik wist niet eens naar wie ik toen in de auto zat te luisteren", herinnert Thé Lau (52) zich. "Hun werk had zo'n enorme vitaliteit in vergelijking met de rock-'n-roll, die ik tot dan toe had gehoord. Dat gevoel had ik later ook met de Sex Pistols. Het was alsof een bom insloeg."
Kort na het ritje met zijn broer begon Thé Lau een bandje en speelde hij op een bij elkaar gespaarde gitaar. Oude radio's fungeerden als versterkers. Na het spelen van covers ging het vriendengroepje na twee jaar over tot het maken van eigen nummers. Hoewel hij uiteindelijk befaamd werd als zanger en boegbeeld van The Scene, nam Thé Lau in zijn prille muzikantenbestaan niet het zangwerk voor zijn rekening. "Ik vond dat ik niet kon zingen. Dat kan ik pas sinds een jaar of zeven, vind ik zelf. Omdat we met The Scene nooit een goeie zanger konden vinden, heb ik die rol op me genomen en dat is altijd zo gebleven. Maar ik ben liever altijd een soort Pete Townsend (bekend van rockband The Who, red.) geweest, door schrijver en bandleider te zijn. Zangers zijn in de regel extravert, charismatisch en dol op optreden. Dat ben ik van nature helemaal niet. Ik heb nog altijd tot zelfs na een optreden last van depressiviteit en pijn in m'n keel."
Als twintigjarige moest Thé Lau in militaire dienst. Hij wist zich eruit te praten, bood zich aan als gitarist bij Neerlands Hoop (bekend van onder anderen Freek de Jonge en Bram Vermeulen) en trok met dat gezelschap een jaarlang langs de theaters. "Zo was ik opeens beroepsmuzikant. Ik had net ja gezegd tegen Neerlands Hoop, toen ik bij Philips een platencontract kon krijgen. Jammer, maar achteraf gezien niet zo erg, want van dat ene jaar Neerlands Hoop ben ik enorm gegroeid als muzikant."
In 1979 zag The Scene het levenslicht. Wat wellicht niet iedereen weet, is dat de groep zich de eerste vijf jaar van haar bestaan in het Engels uitte. "Net als vele anderen hadden wij het idee om het in het buitenland te gaan maken. Mijn ambitie was daarom ook om tweetalig te zingen, maar het bleek allemaal te hoog gegrepen. Toch is het een streven van me om ooit in elke grote wereldstad een Nederlandstalig optreden te doen. Zo trad ik al eens op in Parijs, samen met toetsenist Dante Oei, voor zo'n honderdvijftig man. Het publiek reageerde fantastisch!"
The Scene groeide uit tot een graag gehoorde en geziene band in Nederland en België. Thé en zijn bandleden maakten in totaal twaalf albums, waarvan het in 1990 verschenen Blauw een bestseller werd. Hierop staan de hits Blauw, Iedereen is van de wereld en Rigoureus.
Na 23 jaar The Scene hield Thé het voor gezien. "Het was tijd voor iets anders. Ik heb hele mooie jaren met The Scene beleefd, maar ben blij dat die achter me liggen. Er zat bovendien geen rek meer in. We zouden nu met The Scene goed kunnen draaien, maar dan meer in de hoek van goud-van-oud", relativeert Thé.
De muzikant/schrijver heeft het niet zo op de typisch Nederlandse houding van 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg'. "Wanneer hier iemand als Prince zou opstaan, krijgt ie geen voeten aan de grond. Wat dat aangaat heerst in België een beter klimaat voor excentrieke artiesten. In Nederland sta je altijd in een soort spagaat. Aan de ene kant moet je iets bijzonders laten zien, aan de andere kant moet je de gewone jongen blijven. Geef mij maar vedettes. Bands als U2 en de Red Hot Chili Peppers bijvoorbeeld. Hoewel ik ook wel Amerikaanse artiesten heb gezien, die zich ronduit kinderachtig gedroegen. Vaak wordt dat echter mede veroorzaakt door de mensen om hen heen. Die stellen vaak belachelijke eisen."
Hetzelfde jaar dat Thé Lau stopte met The Scene, in 2002, verscheen zijn eerste soloalbum: De God van Nederland. "Bijna alle tekst was af, maar er was nog een soort gat. Ik schrijf m'n teksten nogal intuïtief en zocht nog naar beeldspraak, naar iets stars dat tegenwerkt. Opeens kwam die titel uit de lucht vallen en binnen een halfuur was de tekst voor het album compleet", legt Thé uit. "Niet veel later begon ik tijdens een vliegreis aan Dichtertje van Nescio, na een tip van iemand. De openingszin luidt 'Tweemaal schudde de God van Nederland zijn eerbiedwaardig hoofd en tweemaal schoven z'n eerbiedwaardige grauwe bakkebaarden heen en weer over z'n vest'. Ik was verbijsterd dat begin vorige eeuw iemand ook al over de God van Nederland had geschreven."
Aan het soloalbum werkten diverse artiesten mee, waaronder de Belgische zangeres/muzikante Sarah Bettens, bekend van K's Choice. Maar ook Jan-Peter Bast, toetsenist uit Castricum. "Met Jan-Peter werk ik al enige jaren en dat gaat heel goed. Hij heeft het conservatorium voor lichte muziek gedaan en dan hoef je iemand weinig meer uit te leggen. Je kunt vaak tot aan de cd-opnames op afstand samenwerken. Komend seizoen ga ik de theaters in en dan probeer ik muzikanten om me heen te verzamelen, waarmee ik er het beste uit weet te halen."
Eerder dit jaar verscheen Hemelrijk, de debuutroman van Thé Lau. Hij heeft er zo'n twee jaar aan gewerkt, voordat het boek gepubliceerd werd. Ondanks de vele songteksten die Thé heeft geschreven, had hij nimmer de ambitie het tot schrijver te schoppen. "Ik heb in het verleden nooit zo'n behoefte gehad om verhalen of een roman te schrijven. Tot ik een jaar of zes geleden met mijn gezin ergens op een camping stond. Zoals altijd bleef ik als laatste op en ik begon zomaar wat op papier te zetten. Toen ik het uitgewerkt had, liet ik het een tijdje liggen en later heb ik een concept naar een uitgever gestuurd. Het ging om een tekstbundel met eigenhandig gemaakte illustraties en enkele korte verhalen. Vooral op die verhalen reageerde de uitgever positief. Ik heb diezelfde dag nog een contract voor tweehonderd pagina's getekend. Op dat moment had ik er twintig af."
Overigens heeft Thé in eigen beheer evengoed een tekstbundel uitgegeven. "Hoewel ik er eerst over twijfelde, omdat ik het idee heb dat tekstbundels na het lezen in een boekenkast terechtkomen, om er voor jaren niet meer uit te komen. Maar ik zag dat eigenlijk iedereen een tekstbundel publiceert, dus waarom ook niet?"
Hoofdpersoon in de eerdergenoemde roman is Casper Hemelrijk, een karakter gebaseerd op de vader van Thé. "Hij woont nog steeds samen met m'n moeder in het huis waar ik opgegroeid ben. Vandaar dat ik nog regelmatig vanuit Amsterdam naar Bergen reis. Op een dag had ik samen met m'n pa een uurtje gewinkeld in hartje Bergen. Ik vond het gebeuren met hem in die winkels zó vermakelijk, dat ik het heb opgeschreven. Enkele weken later heb ik het teruggelezen en ik voelde dat er meer in zat dan de twee tot dan toe geschreven pagina's. Omdat ik toch vaak naar mijn ouders ga, heb ik van de nood een deugd gemaakt", lacht Thé. In de roman blikt Casper Hemelrijk terug op zijn leven. De in het boek weergegeven situaties en personages zullen voor menig Bergenaar zeer herkenbaar zijn. Dat blijkt, wanneer tijdens het interview de oud-eigenaar van De Eerste Bergensche Boekhandel het café binnenwandelt. Hij complimenteert Thé Lau met 'een prachtig Hemelrijk, met goed omschreven karakters'. Thé glundert en bedankt de man. Even later: "Die man heeft heel wat boeken gelezen, dus het doet me goed zoiets te horen."
Tot slot de vraag aan Thé, met wie hij ooit nog eens zou willen optreden, als hij het voor het zeggen had. "Die zijn allemaal dood. Ik heb ooit tijdens een Hendrix-memorial met de originele Experience (begeleidingsband Jimi Hendrix, red.) opgetreden. Toen wenste ik dat Jimi er nog bij kon zijn. Dat geldt ook voor Jim Morrison. Maar als ik het nu voor het kiezen had, dan zeg ik Bono, de zanger van de Ierse rockband U2." Van Beatles tot Bono…de cirkel is rond en de pen krijgt weer een tijdje rust. Dat geldt niet voor de schrijfwaar van Thé, want er wordt reeds gewerkt aan een volgend boek! Hemelrijk (189 blz.) van Thé Lau is verkrijgbaar in de boekhandel, ISBN-nr. 90 5000 541 1 (uitg. Vassallucci). Zie ook www.thelau.com.
