Column van Giselle Ecury

Ik lachte, leerde, bewonderde, reflecteerde. De onvergetelijke wow-momenten – over duurzaamheid gesproken – en ogenblikken van verstilling, omdat je vóór je ziet gebeuren waar het in het leven om draait: verbinding, het 'samen staan we sterk' en dat 'wij-gevoel' waarvan ik gelukkig zelf het belang heb mogen ervaren, onder andere als lid van het lerarenteam van de Huishoudschool, waar ik 10 jaar werkte.

Amersfoort. De stad waar mijn moeder het laatste decennium van haar leven gewoond heeft. Ze was er erg gelukkig, zelfs toen ze dement werd en was. In het begin liet ze me enthousiast zien hoe prachtig ze de stad vond en hoe ze genoot van de leuke winkeltjes, waar ze haar knutselspullen of garen, kantjes en band kocht voor alle dingen die ze in elkaar flanste.

Tot het niet meer ging.

In Amersfoort stond ook de barak van het voormalige concentratiekamp aldaar, waar het stoffelijk overschot van een jongere broer van mijn Arubaanse vader, Boy Ecury, op 14 maart 1947 in een gesloten, met zorg gemaakte kist lag in een Chapelle Ardente. Boy deed vanaf het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog Verzetswerk in onder andere Tilburg, Delft, Oisterwijk en Rotterdam. Hij zat in Knokploegen, kwam op voor de onrechtvaardige behandeling van iedereen die onder Hitlers regime gediscrimineerd werd, maar hij was licht getint en begon op te vallen. Op 5 november 1944 werd hij – 22 jaar jong – verraden, gevangengezet in Scheveningen en de volgende dag gefusilleerd op de Waalsdorpervlakte. Hij werd op 30 november 1946 opgegraven en geïdentificeerd, mede dankzij een verzetsvriend en de Dienst Identificatie, Berging en Opsporing.

Het bracht deze twee generatiegenoten even samen, terwijl ik met dank aan hen beiden in vrijheid keek naar die vrolijke, veilige en saamhorige Koningsdag, waar de onbevangen 5-jarige chronisch zieke Julia de koning een piepklein kroontje overhandigde tijdens een hartverwarmend optreden van de Cliniclowns. Ik hoorde een aanwezige, wars van protocollaire titels, gewoon "Gefeliciteerd, koning!" roepen - met stralend effect. Een grote groep aan beide zijden in alweer zo'n gezellig straatje, demonstreerde een met elkaar ingestudeerde wave, er was een jongen die droomde van een selfie met prinses Ariane. En prachtig, die in donkerblauw kostuum geklede jongen met het Syndroom van Down – wit overhemd, stropdas, haar tiptop gekamd – die met 'de Koning en zo' op de foto wilde.

Véle mensen en nationaliteiten blij verenigd.

De Onze Lieve Vrouwentoren (het kadastrale middelpunt van ons land!) met vier geveldansers, in slow motion, als maanwandelaars; de sopraan, zingend vanaf haar balkonnetje, een welbespraakte rood-groen geklede Sofie, het meisje in de Amersfoortse verkeerslichten voor voetgangers, hoe origineel kun je het wachten en oversteken bij een zebra maken?

Laten we dit 'wij-gevoel' vasthouden tijdens Dodenherdenking op 4 mei, juist nu de toeristen al toestromen, gewóón in onze Bergense dorpen. Laten we op Bevrijdingsdag dansen, zoals het eind van deze Koningsdag werd ingeluid!