Column Giselle: 't Heerlijk avondje komt eraan!

Algemeen
Afbeelding

Zou u op 4 december, als deze krant bij u op de mat ploft, tijd hebben haar te lezen? Dat hoop ik. De dag vóór Sinterklaasavond verwerkt vrijwel iedereen allerlei last-minute ideeën voor surprises en gedichten, tenminste als je méégaat in deze traditionele, haast ouderwetse heerlijke 'gekte'. Kamers waarvan de deur geblokkeerd wordt, de paniekaanvallen: "Wáár is de lijm?" en "Wíe heeft mijn schaar?" Met een beetje geluk kun je aardig de klos zijn en zul je meerdere surprises moeten maken. Maar hoe leuk is het, oog in oog te staan met je eigen creativiteit? Eenmaal op dreef, draai je er je hand niet voor om, althans zo kon het mij vergaan: als klassejuf op de school waar ik werkte, met wat collega's bij één van hen thuis in de zitkuil, bij mijn ouders én bij mijn schoonfamilie en vaak ook nog bij vrienden. Gezelligheid alom. Het blijft een feest van verrassen, lichte opwinding en vooral vrolijkheid. Het feest van aandacht. Als vrijgezelle twintiger dreigde het mooie duo Sint en Piet 'mijn huisje in Oegstgeest voorbij te rijden.' Het was middenin de week en ik deed nakijkwerk. Opeens werd er luid op mijn voordeur gebonsd. Denkend dat het een grap was van één van mijn vriendinnen verwachtte ik voor mijn neus een chocoladeletter of taaipop. Wat een ongelooflijke verrassing: het was mijn moeder. Warm aangekleed, welgevuld mandje aan haar arm, brede lach. Ze was toch mooi vanuit Naarden naar mij toe gereden, destijds nog helemaal via de Bijlmermeer. Daar had ze zin in, want mijn vader moest zich die avond voorbereiden op de rechtsbijstand die hij de dag erna belangeloos zou verlenen aan een fabrieksarbeider uit Spanje die onheus bejegend was en nee, die heette toevallig níet Piet. Mijn moeder wou ouderwetse gezelligheid en wist dat ik alleen thuis was. Dus dronken we warme chocolademelk, snoepten we vrolijk van haar versgebakken speculaas en tot slot waren er die saucijzenbroodjes met een kopje thee. Ondertussen mocht ik wat cadeautjes uitpakken en las ik haar gedicht voor dat ongeveer zo begon: "Er was eens een leraresje uit Roelofarendsveen, over wie Sint direct dacht: Dat ís me er één!" Onvergetelijk. Mijn moeder had die avond precies dát gedaan, waarvan je als mens helemaal warm wordt vanbinnen: het onverwachte. Met heel veel onbaatzuchtige aandacht die al begon bij haar thuis. Dáár draait het om. Aandacht bewerkstelligt positieve energie, zoals mijn blijdschap en dankbaarheid. Daar werd zij natuurlijk eveneens gelukkig van, los van het ongecompliceerde moeder-dochtermoment. Het was juist de eenvoud die groots uitpakte, iets waarin we anno nu schromelijk tekortschieten. Overdrijven nijgt naar verkwisting, eenvoud maakt gelukkiger. Dáárom herinner ik het me: 't was een (h)eerlijk avondje. Dat wens ik u toe! En die Spanjaard? Die won dankbaar zijn rechtszaak.