Giselle Ecury: Haastige spoed...
Het ziet ernaar uit dat we corona aardig onder de knie hebben. Vooralsnog. Nu velen zijn ingeënt en de bereidheid van de rest is toe te juichen. Als ik zie dat men in of bij Nieuwegein massaal afkomt op een melding dat er een overschot aan vaccinatiestof is vanwege een stroomstoring, dan denk ik: Yesss… De meesten van ons hebben de neus dezelfde kant op staan. Velen zijn bereid in een lange rij te wachten voor die prik. Wellicht niet ter bescherming van elkaar, maar om egoïstische redenen, vanwege een reis of een evenement. Daar moet je het een en ander voor overhandigen. Het zij zo. Voor mij overheerst dat gevoel van saamhorigheid. Zo ken ik ons land weer.
De laatste jaren ben ik me hier en daar wat gaan verwonderen over mijn medemens. Vooral over het klaarblijkelijke ongeduld dat de boventoon voert. Lang niet overal, gelukkig. Wanneer ik bij de Deen ben in Tuitjenhorn, waar de kassamedewerkster in sneltreinvaart maar ontspannen mijn boodschappen scant, terwijl ik ze dan als een gek probeer te stoppen in mijn boodschappentassen, zeggen zij – én de na mij komende klant meteen vriendelijk:
‘Wat sta je te haasten! Doe maar kalm aan, hoor. Die ene minuut kan er makkelijk bij.’ Mooi vind ik dat. Geen gehijg in je nek. Wat zijn die paar minuten op de uren in een dag?
Als automobilist sta ik daar eveneens achter. Zodra de maximale snelheid 50 is, houd ik me daaraan. Het heeft totaal geen zin te racen – we hebben nl. moeten constateren, dat men regelmatig écht veel harder rijdt dan is toegestaan. Vervolgens staat er om de bocht een bestelbus stil, omdat de chauffeur een pakje aflevert. Gierende remmen. Daar gáát sowieso al méér dan je tijdswinst. Want er komt precies een tegenligger aan die minder dan 50 rijdt, omdat hij zag, dat hij voorlopig die fietser verderop tóch niet kan inhalen. Mens, erger je niet! Kom tot overgave. Blijkbaar moet je juist op díe plek zijn op dát moment.
De bewustwording van de mensen met betrekking tot ons rijgedrag verdient hulde. Nu we op snelwegen slechts 100 mogen rijden, is de doorstroom perfect. Ik vind het opeens weer leuk om tussen de wielen te zitten. Gewoon in de rechterrijbaan en pas naar links gaan, zodra je die vrachtwagens nadert. Hoe mooi, dat in die linkerbaan meteen iemand seint, dat ik “mag” en van hem de ruimte krijg. Even je duim omhoog, zijn glimlach terug. Ik waan me in de tijd van mijn felblauwe MX-5 anno 1995. Oké: Zonder de wind in mijn haren, maar gewoon vanwege de vanzelfsprekendheid om elkaar galant te behandelen.
Laten we de kalmte van de coronatijd handhaven, vooral in het verkeer. Blijf toch ontspannen ademhalen. Dat is Vrijheid! Kijk om je heen tijdens je fietstocht, luister naar de vele vogels die er dit jaar zijn. Er zou een dag kunnen komen, dat ze verdwenen zijn. De zuigkracht van windmolens…? We zijn hard op weg. Eén koud voorjaar doet de klimaatproblemen niet verdwijnen. Het laat ons zien, hoe het hóórt én kan. Wat normaal was in de jaren ’60 en ’70. En dat geldt voor die hele coronatijd. We gingen uit eten of pikten een terrasje als er iets te vieren was. Een alcoholische versnapering? Colaatje? Op zon- en feestdagen. Dát was pas genieten! Fietsen op spierkracht. Wat bleven we keurig op gewicht.
Laten we vaart verminderen en consuminderen. In alle opzichten. Voor onze kinderen.
