Filmtheater Cinebergen 25 jaar

DOOR: ED BAUSCH

In 1995 waren ze in Bergen terechtgekomen, nadat ze het te vol vonden worden in Utrecht met hun piepjonge gezin. Paul kende Bergen wel, want hij fietste er in zijn jongensjaren in Alkmaar altijd heen. Toen ze een huis hadden gevonden dachten ze: in dit kunstenaarsdorp kun je geen films kijken. De film- en omroepwereld was wel hun achtergrond, Paul als cineast en Bea werkend voor de VPRO. Ze keken in de kelder onder het pand aan het Plein waar tot voor een jaar of zes het KunstenaarsCentrum Bergen was gevestigd. Te laag plafond. De Rustende Jager was er nog, maar zou gaan verdwijnen, er kwam nieuwbouw voor horeca, nu Loetje.

Zwarte Schuur

Ruud Koning, Paul’s boekhouder met wie het gesprek vooral over films ging, zei: “We moeten eens gaan kijken naar de Zwarte Schuur van de Volkshogeschool.” Dat viel precies goed. De rieten stoelen van het terras bij toen nog De Zandhoeve, nu Blooming, werden er ’s winters opgeslagen. Die konden we gebruiken en iemand vond er 100 identieke kussentjes voor, in Hoorn. Het werk van de oorspronkelijke Volkshogeschool liep in die tijd ook wel af. Dus we konden er goed beginnen, natuurlijk nog zonder tribune. Toen ging het razendsnel, Ruud schoot de aanschaf van een 35 mm projector voor. De Volkshogeschool zorgde voor een filmdoek. Later wilde de Volkshogeschool wel van de schuur af, maar de gemeente was niet geïnteresseerd en toen kocht de Bergense familie Bontje de schuur voor het inmiddels al flink gegroeide filmtheater. “Zij zijn altijd, ook nu nog, heel goed voor ons geweest en wij waren en zijn een trouwe huurder.”

Weldadig als in een oase

“Vanaf het begin deden we al veel naast de reguliere vertoningen: educatie, een filmclub, jongeren achter de camera door het dorp laten trekken.” Paul was en is de programmeur en Bea kreeg na enige tijd een inkomen voor haar werk als coördinator, altijd op de achtergrond. Veel later kwamen er twee parttimefuncties bij voor publiciteit en coördinatie kantoor. “Dat was ook wel nodig want we hebben een naam hoog te houden als filmtheater, met een goed theatercafé als ontmoetingsplaats. We hebben ruim honderd vrijwilligers, van wie een groot al heel lang bij ons is.” Paul en Bea zouden iedereen wel willen opnoemen, maar beperken zich in dit artikel tot Harry Kingma die al 13 jaar de hoofdoperateur is, op die weldadige plek in het oude bos. Een oase.

Geen gesnor meer

“Met hem gingen we van het gezellige gesnor van de enorme spoelen naar de digitale wereld van nu. Na een jaar of acht kwam er een verbouwing: de zaal met de tribune zoals die nu is, het theatercafé, het de projectieruimte. In 2015 ondergingen ook de sanitaire voorzieningen een uitbreiding. We hebben doorgaans veel succes gehad met fundraising onder onze vrienden”, zegt Paul, die opvallend lang nadenkt over wat nou de hand van de meester is in de programmering. “Wellicht de juiste mix van meer toegankelijke amuserende kwaliteitsfilms en kunstzinnige producties. De laatste categorie leert de eerste categorie met een ander oog naar films kijken en bij gevolg naar de wereld.” Hoe dan ook heeft Cinebergen heel goede internationale contacten met de diverse filmdistributeurs. “Zo is het niet onaardig gegaan, toch?” Nog een tijd doorgaan, Paul en Bea? “Gut, ja, daar zeg je iets.” Dochter Isabel heeft inmiddels al aardig wat in de melk te brokkelen daar in het bos. “Als er maar nooit een groot ego tussen zit. Want saamhorigheid is de bodem waarop Cinebergen is gegroeid en kan blijven bestaan. En wie weet komt die tweede zaal er toch een keer”, zeggen beiden in koor. Kijk voor het speciale jubileumprogramma van 15 tot en met 21 november op cinebergen.nl.