Column Blik van Co

"Je danst alsof je een bezemsteel hebt ingeslikt", vertelde mijn moeder mij, nadat ik als vijftienjarige tijdens een feestje een poging deed om te stijldansen. Ze had gelijk, stijldansen was niet mijn ding, maar hoorde toen wel bij je opvoeding. Ik wist het nog een jaartje te rekken maar moest er toch aan geloven. En dus toog ik in 1966 met mijn broer naar dansschool Janus Duin op de hoek Koningstraat- Patersweg. De eerste les was er een vol met ontboezemingen. Staand in de hoek van de dansvloer riep de heer Duin knoerthard door de microfoon hoe je een dame bij de heupen moest vasthouden. "Niet te hoog, zakken met die hand, houdt afstand", corrigeerde hij de heren die al te vrijpostig waren. Ik was zestien en had nog zelden een dame waar dan ook vast gehouden en daarom waren mijn trillende hand op de damesheup al zo grensverleggend, dat er bijna niets kwam van het dansen op de maat. De dames mochten met hun rechterhand het middel van de heren vasthouden. Ook moesten de dames de schouders naar achteren brengen waardoor bij mij op keelhoogte een gevoel boven kwam drijven dat voor mij nieuw was. Het vragen van 'n dame was bijna nog enger dan het stuntelende dansen zelf. De jongens zaten aan de linkerkant van de zaal, de meisjes aan de rechter. Zodra meneer Duin door de microfoon hard roepend: "Heren, een dame vragen en vergeet niet te buigen en steek alstublieft je rechterhand uit", schoten de jongens als een komeet uit hun stoel om als eerste bij het meisje te komen van hun dromen. De dames waren verplicht om deze hand te accepteren en dat ging niet altijd van harte. Nu denkt u misschien: "Hoe komt hij nu weer aan dit verhaal". Zaterdagochtend liep ik mijn dagelijkse rondje de Bree en daar kwam ik Jaap en Wilma tegen. "Co, we hebben het van de week nog over je gehad en over de tijd bij Dansschool Janus Duin". Ja, en dan komen er prachtige verhalen los.

Co Backer

jalbacker741@telfort.nl