Alie

"Ach, weet je wat het is, ik heb geen hobby's, en dan heb je ook niks meer te doen als je gepensioneerd ben", sprak de kleine gezette man, die naast me zat op het terras. Zijn kalende schedel glansde in het morgenzonlicht. Zijn witte haartjes deinden met de wind mee. "In het begin", vervolgde hij, terwijl hij zijn koffiekopje neerzette,"ja toen Alie d'r nog was, was het allemaal anders. Gingen we samen dingen doen, net zoals nu op een terrasje zitten of voor een paar dagen naar de camping. We hadden een caravannetje staan op de Veluwe. Het is daar heel mooi, in Hoenderloo. We zijn naar het openluchtmuseum geweest. Wist je dat je daar witte fietsen kan nemen en daar de hele dag op mag rondrijden, maar wel terugbrengen hè." Hij staarde voor zich uit en zijn herinneringen zweefden terug naar het weekend met zijn Alie in de caravan. Een weemoedige blik gaf aan, dat de herinnering hem pijn deed. Zijn ogen glommen tegen de zon in en keken met een natte blik in zijn lege koffiekopje. Hij zette het langzaam weg en pakte het ingepakte koekje, dat op het schoteltje lag. Heel langzaam opende hij het en nam een hap. "Nu Alie er hier niet meer is ben ik alleen, heb geen kinderen, ook geen hobby's. Je moet op schilderles gaan, zeiden ze tegen mij of ga in het verzorgingshuis helpen, dat is niks voor mij. Er is altijd wel iemand om mee te praten, zoals nu met u." Ik glimlachte naar hem, terwijl hij opstond van zijn stoel. "Ik moet weg, m'n zuster komt bij me en ik wil koekjes kopen, want die wil altijd theedrinken." Hij mompelde iets binnensmonds, hief zijn hand, kneep de gebolde lippen samen en trok de wenkbrauwen omhoog. Toen slofte hij weg en werd opgeslokt door het winkelpubliek. Als laatste zag ik zijn plukjes witte haren, die meedeinden op het ritme van zijn stap.

Co Backer jalbacker741@telfort.nl