Het lege boek

Algemeen
Afbeelding
(Foto: )

Vandaag heb ik een boek gekregen. Dat is op zich niet zo vreemd, ik houd van boeken en verhalen. Maar dit is een bijzonder boek. Een leeg boek, meer dan 300 pagina's met helemaal niets. Eentje die nog helemaal gevuld moet worden met mijn memoires. Dus nu ligt dat boek voor me, maar nu word ik toch een beetje bang. Het is een mooi boek, met een lederen kaft en iets of wat geelbruine lege pagina's. Ik stel me voor hoe mijn boek er uit zou zien als elke pagina beschreven is. Het idee dat mijn gedachten op dit mooie papier komen te staan werkt aanstekelijk. Toch is er iets in mij dat me tegen houdt, alsof ik bang ben die grote leegte die elke pagina uitstraalt te vullen. Niks is er moeilijker dan te beginnen. Het kost mij moeite en kracht om mijn hand ertoe te dwingen iets op dat lege papier te zetten. Maar nu staan ze er dan toch, de eerste woorden in het lege boek. Nu die ene bladzijde volgeschreven is lijken alle overige pagina's opeens nog veel leger. Waarom ben ik toch zo bang om mijn memoires neer te pennen? Dat is een vraag die me al lang bezighoudt. Memoires, ze hebben altijd al in mijn hoofd gezeten. In mijn hoofd kan ik alles, is alles mogelijk, maar deze memoires wil ik graag met iedereen delen, dus wat ga ik doen, ik schrijf het op. Langzaam, bij elke letter die ik schrijf, verlies ik een beetje van mijn gedachten en geef ik dat stukje aan de lezer. Het moment dat mijn gedachten op papier staan is het niet meer van mij. Het is niet meer die ik in mijn hoofd had, maar opeens staat er een zin opgebouwd uit letters. Woorden zijn woorden, ook al zijn het de mooiste dingen qua communicatie, het blijven woorden. Toch blijf ik het proberen, al is het om mijn hoofd wat leger te maken, en mijn boek wat voller.

Co Backer jalbacker741@telfort.nl