Dichter bij de Duinen (3): De eigenaar van de strandtent
Als hij dan in de avond wat zand mee naar huis neemt,
om in mijn ogen te strooien, vraagt hij mij keer op keer: “Maar wat doe jij dan met je leven?!”
Want alleen hij draait zogenaamd overuren, durft overhaast beslissingen te nemen, drinkt koffie achter dubbel glas. Hij is waant zich de baas.
Zonder zich aan de maximum snelheid te houden bulldozert hij met een oorverdovend lawaai thuis over mij heen.
Dan ren ik naar jouw kamer, daar waar jij ligt te slapen, dan graaf ik me naast jouw wiegje in en luister hoe de storm overtrekt. Ik wacht net zo lang tot hij de deur weer uit gaat, naar het strand, dan zijn wij weer voor even alleen samen.
Ik zie de bui al hangen, maar ik heb geen paraplu. Dit is het dak boven ons hoofd, wij blijven samen thuis.
Anoniem
Ook een gedicht insturen voor onze rubriek Dichter bij de duinen? Mail ons via redactie.cnb@rodi.nl
