Herman vindt er wat van

Hier even een briefje van Sinterklaas. Ik ben er he-le-maal klaar mee. Nu hoorde ik net dat ik na vijven het dak niet meer op mag! Dat was voor mij de druppel. Ik pak de boot terug naar Spanje. Mocht je iemand tegenkomen die op mij lijkt: geloof die bedrieger niet. Trek zijn mondkapje maar af, en dan zijn baard. Een echte Sint laat zich niet muilkorven. Ik had het hier laatst nog over met een sterk vermagerde Sint Maarten, en we waren het roerend met elkaar eens: Nederland is Nederland niet meer. Sterker nog: Langedijk is Langedijk ook niet meer binnenkort. Ik heb niets tegen de vooruitgang hoor. Maar een radiospotje om een digitaal bol.com verlanglijstje in te vullen, met mijn stem?! Fake news!

Sint Nicolaas stopt met kadootjes. Ga maar zeuren bij Santa Claus. Ik overweeg een eigen realitysoap genaamd Casa de Papedro op Netflix waarin je kunt zien dat mijn Pieten echt niet kleurenblind zijn. Dat ik ook gevoelens heb. Dat ik zie wat jullie brave kindertjes aandoen. Dat ik verdrietig word van ingespoten kleuters met mondkapjes. Dat ik huil om alle voorwaarden die mijn intocht omgaven. Ja, ooit zaten ze op mijn knie, Markje en Hugootje. Al die standpunten en beloften waarop ze zijn teruggekomen noemen ze ‘voortschrijdend inzicht’ maar ieder kind herkent klinkklare leugens, toch? Ik heb niet vaak spijt van dingen die ik niet heb gedaan, maar als ik de klok kon terugdraaien had ik ze toen al als stoute jongetjes in de zak gedaan. Zodat we nu ouderwetsch gezellig Sinterklaas konden vieren. NB vieren betekent niet: met zijn 4-en.

Hasta la vista, Sinterklaas