Kindercoach Wilfreda helpt kinderen met haar paarden
“Paarden zijn kuddedieren. In het wild leven ze nauw samen en zijn afhankelijk van elkaar, ook in geval van gevaar. Als er één lid van de kudde ziek, gewond of op een andere manier zwak is, dan wordt deze door de rest geholpen. Deze prachtige eigenschap gebruik ik ook om kinderen te helpen. Met problemen van faalangst tot autisme, en van problemen die zich thuis afspelen tot kinderen die vastlopen op school.”
Aan het woord is kindercoach Wilfreda Pompert, die op een prachtige plek aan de Ambachtsdijk in Oudkarspel woont. Achter het huis is alle ruimte met weilanden, een rijbak, en er staat een stal met haar twee paarden Rolin en Indrasina. “Indra is nog wat jong, die is nog in opleiding, maar Rolin heeft al heel veel ervaring in het werken met kinderen en volwassenen. Het mooie van paarden is dat ze iedereen benaderen zonder vooroordelen, zij nemen je zoals je op dat moment bent. Voor kinderen is dit heel fijn omdat je je bij een paard niet groot hoeft te houden of je dapperder hoeft voor te doen dan je je eigenlijk voelt.”
Wilfreda houdt voorafgaand aan de ontmoeting met de paarden altijd eerst een gesprekje in haar gezellige werkruimte. Bij een kopje thee of een glas limonade probeert ze eerst bij de kinderen te peilen hoe de stemming is, even het ijs breken. Dat doet ze met kaarten waarop emoticons staan. Hoe was je week, was je boos, verdrietig of was de week best oké? Terwijl ze zitten te kletsen, wordt een sfeer gecreëerd waarin het kind op zijn gemak is. Soms zitten de kinderen ook lekker te kleuren of wordt er een spelletje gedaan.” Daarna gaan ze naar buiten en is het tijd voor de coaching met het paard.
Thomas
Om deze bijzondere manier van coaching zelf te ervaren, mogen we meekijken met Thomas die bij Wilfreda terechtkwam om meer zelfvertrouwen te krijgen. Thomas is hoogbegaafd en zit met zijn 10 jaar al in groep 8. Sociaal emotioneel is die versnelling een flinke uitdaging, waardoor hij soms erg onzeker is en faalangst heeft. Wilfreda zet pionnen neer in de rijbak en laat Rolin eerst een paar rondjes lopen. Dan mag Thomas in de bak komen en bij de eerste pion gaan staan, waarbij hij aan iets denkt waar hij goed in is. Het paard reageert door met zijn hoofd fier rechtop te staan, de oren omhoog. Bij een volgende pion moet Thomas denken aan iets wat niet leuk is. Rolin buigt zijn hoofd en raakt de jongen aan, hij lijkt hem te troosten. Nu mag Thomas naast het paard in de bak lopen. Dit gaat zo goed dat Thomas er helemaal een trots gevoel van krijgt en vol zelfvertrouwen loopt hij voorop, terwijl Rolin hem netjes volgt. De kleine man, met het grote paard; het is een prachtig gezicht. Tijdens het lopen krijgt Thomas letterlijk kleine duwtjes in de rug van Rolin. Alsof hij zegt: Zo is het goed, zo moet het! “Mooi hè?”, zegt Wilfreda, terwijl ze op kleine afstand met een grote glimlach toekijkt. “Ik doe niks hoor, ik heb dit Rolin niet aangeleerd of ingefluisterd. Voor mij is het ook elke keer weer een verrassing wat er gebeurt. Volgende keer gaan we proberen of Thomas óp het paard durft te zitten. Ik heb er nu al zin in!”
Je hoeft geen ‘paardenmens’ te zijn om baat te hebben bij deze vorm van therapie. Ook ervaring met paarden is niet nodig. “Het kan wel spannend zijn, zeker de eerste keer. Rolin en Indra zijn beide niet de kleinsten! Maar we doen alles stap voor stap, niets moet. En als het niet fijn voelt dan blijf je achter het hek. Op die manier zijn zelfs ook al mensen geholpen, zonder maar een paard aan te raken.”
Levende spiegels
Paarden spiegelen en ook Rolin en Indra fungeren als levende spiegel. “Zij reageren op liefdevolle aanrakingen, een lekkere borstelbeurt, maar ook op je gedrag. De paarden reageren op wat zij zien, voelen en wat je doet en niet op wie je bent. Als een paard zich veilig voelt, wil hij samenwerken en doet het wat je vraagt. “Wij noemen het werken maar de paarden hebben er enorm veel plezier in. Ik heb ooit weleens meegemaakt dat Rolin geen zin had. Dan zet ie geen stap hoor. Maar dat komt eigenlijk nooit voor, hij wil altijd helpen. Het is een dier met een pittig karakter, maar als hij aan het werk is, is hij een en al dienstbaarheid. Als het hard waait of hard regent gaat ie liever niet naar buiten. Dan bel ik de cliënt beter af.”
Hulpvragen
Wilfreda woont sinds 2003 in Oudkarspel. Waar ze terecht kwam toen ze ging werken op het Jan Arentsz locatie Langedijk. In 1982 begon ze op het JA in Alkmaar en in 1999 werd ze door de directeur gevraagd om in Langedijk te komen werken. Daar was ze 6 jaar adjunct en daarna weer docent tot aan haar pensionering in 2019. “Ik kwam in het onderwijs veel kinderen tegen met een specifieke hulpvraag en die kinderen wilde ik graag begeleiden. Daar was echter te weinig tijd en mogelijkheid voor. Tegenwoordig is dat wel beter geregeld, maar desondanks komen er nog altijd kinderen in de knel. Nu met de coronatoestanden zie ik ook weer een toename in hulpvragen. Als coach draag ik geen oplossingen aan, maar help ik om ze bij jezelf te vinden. De ouders zijn daarbij ook heel belangrijk. Sommige ouders droppen het liefst hun kind bij het hek maar zo werkt dat niet”, lacht ze. “Het is een proces dat zowel het kind als de ouders aangaat. Net als in de kudde zijn we allemaal een schakel in het helpen van het kind. Ik heb de eer om een klein stukje mee te lopen in het proces, en dat is elke keer weer een cadeautje om mee te maken.”
In juni is ze al 12,5 jaar werkzaam als kindercoach. “Ik vind het heel speciaal dat ik in de gelegenheid ben om onze paarden, als bijzondere hulpen, in te kunnen zetten. Zoals elk kind anders is, zo reageert Rolin ook steeds op zijn eigen manier. Dit werk blijft positief verrassen, zelfs in al die jaren dat ik dit nu doe!”
Meer informatie: https://kindercoachwilfreda.nl.
