Column Stem in de Stad; Geen afwijking, maar een variant

Algemeen
Joop Bos.
Joop Bos. (Foto: PR)

Kent u een gezin, waar één van de kinderen anders is dan de anderen? Bijvoorbeeld een kind met hevige ADHD, of dat sterk autistisch is, naar binnen gekeerd? Ja? Nou, dat is een hele opgaaf voor het hele gezin. Maar wat zullen die ouders doen? Met harde hand dat kind leren zich aan te passen? Of het laten opnemen in een inrichting? Of met geduld en wijsheid en met hulp van buitenaf proberen hun kind te aanvaarden en het mee te laten doen met alle andere kinderen. Dit laatste toch?

Maar hoe doen we dat in de grote maatschappij? Over daklozen wordt vaak gezegd: eigen schuld, laat ze toch liggen. Over verslaafden: ze moesten zulke ordeverstoorders oppakken en opsluiten. Over verwarde mensen: ze moeten zulke lastpakken opbergen in een inrichting.

Eigenlijk of aanpassen of wegwezen dus. Zo nodig met harde hand.

Waarom vinden we het zo moeilijk als mensen afwijken? Als mensen van nature of door het lot of het noodlot, of door traumatische ervaringen afwijkend gedrag vertonen. Als mensen andere manieren van leven hebben dan de meerderheid van de maatschappij.

Ik denk weer aan het gezin. Afwijkend gedrag van het kind is een hele opgave voor de omgeving. Maar het blijven toch mensen?! Mensen! Ook met hun opvallend en soms lastig gedrag!

Laten we vooral niet te snel en te makkelijk oordelen over anderen. Vele daklozen en verslaafden lijden onder de algemene opinie, die hen als minderwaardig beschouwt.

Ik verzet mij tegen alle oordelen over mensen die eigenlijk neerkomen op mensverachting.

Een moeilijk kind: het is een hele opgaaf, soms, vaak meer last dan lust. Maar het is wel een mens. Een mens die anders is dan de meerderheid, dat wel. Maar zo is het leven. En daar hebben we mee te leven.

Laten we proberen mensen te blijven zien als variaties op het thema 'mens' en dus niet als afwijking.

Joop Bos, vrijwilliger straatpastoraat Stem in de Stad