Column Stem in de Stad: 'Het leven loopt niet altijd zoals je het uitgestippeld hebt'

Mensen zonder een dak boven hun hoofd, mensen die eenzaam waren... het was ver van haar bed, dacht ze. Ze had zelf vier kinderen en zes kleinkinderen en dacht waarschijnlijk dat dakloosheid en eenzaamheid dingen waren die haar familie nooit zou meemaken. Ik dacht zelf ook een beetje zo, toen ik drie jaar geleden als vrijwilliger toevallig bij Stem in de Stad terecht kwam. Ik had mijn eigen bedrijf opgeheven en wilde de vrijgekomen tijd tijdelijk vullen met 'iets voor een ander doen'. En zo kwam de postkamer van Stem in de Stad op mijn pad. Ik vermoedde dat ik mijn oude werk snel weer zou oppakken en dat Stem in de Stad een tijdelijk intermezzo zou zijn. Maar dat was niet zo. Stem in de Stad bleef.

De oudere dames die op 'mijn' vrijdag het aanloopcentrum bemanden, hun wijsheid en liefde voor mensen; het voelde te goed om er na een paar maanden weer vandoor te gaan. Ook leerde ik veel van de mensen die binnenkwamen om een postadres aan te vragen of post op te halen. Ze waren niet anders dan ik. In tegenstelling tot wat de vriendin van mijn moeder dacht, kan iedereen in een situatie komen waarbij je geen eigen adres meer hebt. Een scheiding, net iets te veel schulden, ziekte of het geestelijk even niet meer zien zitten. Ook mij overkwamen de afgelopen jaren dingen waarvan ik niet had gehoopt dat ze me zouden overkomen. Het leven loopt nu eenmaal niet altijd zoals je het uitgestippeld hebt. Ik hoop dat de vriendin van mijn moeder gelijk krijgt en dat haar kinderen een fijn voorspoedig leven zullen leiden met weinig ellende aan hun hoofd. Ze zullen in ieder geval altijd welkom zijn om een kopje koffie te komen drinken bij Stem in de Stad! Want het fijne van Stem in de Stad is dat iedereen welkom is: zowel verdrietige als blije mensen, met óf zonder een eigen dak boven het hoofd.

Everdien van Duin,

vrijwilligster postkamer