'Het is belangrijk dat wij dit doen' - Robin Gieseke eert vader Rudi door Indië-herdenking levend te houde
HAARLEM - Zijn vader Rudi was zeventien toen hij krijgsgevangene werd gemaakt. Dat was in 1942 bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in het voormalig Nederlands Indië, het huidige Indonesië. Robin Gieseke was nog niet geboren. Maar het verhaal van zijn vader, een voormalig KNIL-militair die al heel jong in dienst ging, werd hem later wel verteld.
''Mijn vader was drie jaar lang krijgsgevangene. Hij zat in Thailand waar hij moest werken aan de Birma Spoorlijn, ook wel bekend als de Dodenspoorlijn'', vertelt Robin Gieseke. ''In 1945, nadat de Japanners werden verslagen, kwam hij vrij. Ik ben in 1949 geboren in Soerabaja. Zijn verhaal als militair in het KNIL (Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger, red.) had mijn vader altijd voor zich gehouden. Met mij sprak hij er nooit over. Ja, met zijn broer die in Amerika woonde, had hij er wel eens over. Ik luisterde dan stiekem mee. Pas later ben ik achter 'zijn' KNIL-geschiedenis aan gegaan. Wilde ik alles daarover weten. Ik ben er inmiddels achtergekomen dat de KNIL-periode van mijn vader een zeer heftige tijd was.''
De 68-jarige Gieseke maakte gistermiddag de Indië-herdenking in Haarlem mee. Het werd georganiseerd door SIOH (Stichting Indische Ouderenraad Haarlem, red.), waarvan hij voorzitter is, en Stichting Sint Jacob. De Indië-herdenking vond plaats op het mooie complex van Lieflijk Indië in Schalkwijk. Naast een herdenkingsbijeenkomst was er ook een vlagceremonie waarbij het Wilhelmus werd gespeeld.
''Het is goed dat we herdenken en dat wij blijven herdenken. En dat wij het verhaal van mijn vader en verhalen van andere KNIL-militairen worden doorverteld'', gaat Gieseke verder. ''Zeker als je weet wat deze generatie heeft meegemaakt. Als gevolg van zijn gedwongen verblijf in Thailand heeft hij later een trauma overgehouden. Daarvoor werd hij behandeld bij Stichting 1940-1945. Mijn vader is in 2007 op 85-jarige leeftijd overleden.''
Op de herdenking was Gieseke niet alleen. Zijn dochter Aimée-Manon en kleinzoon Björn waren er ook. ''Ik ben heel blij met hun aanwezigheid. Het is heel goed dat ook jongere generaties zich interesseren in de geschiedenis van hun opa en overgroot-opa. Los van het feit dat het familiegeschiedenis is, is het ook iets dat ons allen aangaat. Daarmee juich ik toe dat wij herdenken. Het is belangrijk dat wij dit doen.''
