Column Stem in de Stad; Zomaar een echtpaar
Ze werden geïntroduceerd door de maatschappelijk werkster: een heel gewoon echtpaar uit Schalkwijk, fris gewassen, netjes gekleed. Wat onwennig stonden ze voor de balie. Nog geen maand geleden waren ze uit hun huis gezet en nu kwamen ze in aanmerking voor een postadres bij Stem in de Stad. Mensen die geen vaste woon- of verblijfplaats hebben, kunnen, onder voorwaarden die de gemeente Haarlem stelt, een briefadres - ook wel postadres genoemd - krijgen bij Stem in de Stad en zij voldeden aan de voorwaarden.
Nu was het officieel. Ze woonden niet meer in hun warme flat, maar waren dakloos. Ze spraken zachtjes, fluisterend bijna. Uiteraard waren er vaker periodes van schulden geweest, zei de vrouw, maar ze hadden altijd weer iets bij kunnen verdienen met een baan in de schoonmaak of wat geld kunnen lenen bij familie. Maar nu was dat niet meer gelukt. En ondanks dat ze het hadden kunnen zien aankomen, was de schok toch enorm geweest. Eigenlijk hadden ze niet gedacht dat ze ooit écht uit huis gezet zouden worden.
De maatschappelijk werkster bood praktische hulp. Door het postadres konden ze de zorgverzekering handhaven en wist het UWV weer waar de uitkering naartoe moest. Maar dat postadres bij Stem in de Stad bracht ook iets vervelends met zich mee. Ze waren namelijk weer vindbaar voor de schuldeisers. Er moesten dus opnieuw betalingsafspraken gemaakt worden, want er doken al weer aanmaningen en deurwaarders op.
Ze moesten zelf veel doen, maar het was niet helemaal uitzichtloos. Althans niet zó uitzichtloos als ze elkaar de laatste weken hadden verteld. Ze spraken zelfs al voorzichtig over een eigen dak boven het hoofd. Oké, eerst een kamer, en de wc en douche zouden vast gedeeld moeten worden, maar toch: een plek waar ze tot rust konden komen en opnieuw konden beginnen.
Of dat ooit zou lukken? Niemand wist het. Maar er was weer hoop en dat was al heel wat.
Everdien van Duin, vrijwilliger postkamer
