Column Stem in de Stad: Voor ons niets, voor hem alles
'Kan ik deze effe hier laten staan? Ik moet wat dingen regelen en anders moet ik hem helemaal meeslepen.' De kelder staat vol met tassen van mensen die zo terug zijn, omdat ze effe wat dingen moeten regelen. 'Ik zet hem wel even achter de balie, zeg ik, terwijl ik met een zwaai de tas tussen de rolkarren en dienbladen deponeer. 'Mag hij niet in je kantoor, dat voelt toch veiliger', probeert hij. Ik zucht diep, maar zet de tas in m'n kantoor.
Ben ik er toch weer ingetrapt
Een paar uur later. Sluitingstijd. De zaal loopt leeg, doekjes gaan over tafels, kopjes in de afwasmachine. De gasten zijn weg, de vrijwilligers praten na. De tijd verstrijkt. Vrijwilligers gaan, collega's gaan, langzaam wordt het stil. Als ik naar m'n kantoor ga om af te sluiten moet ik glimlachen. 'Ben ik er toch weer ingetrapt', mompel ik in mezelf als ik de tas zie staan.
Ik bedenk vast wáár in de kelder ik deze nu weer eens ga neerzetten, als de bel gaat. Een verslagen ziel staat voor me. 'Ik was het niet vergeten', stamelt hij. 'Ik wilde het wel vergeten, maar het lukte niet. Ik wilde het vergeten en dan morgen sorry zeggen en zeggen dat ik hem echt mee ga nemen en hem dan weer vergeten, zodat ik hem eigenlijk bij jullie opsla. Maar het gaat niet. Alles zit erin. Die tas is alles wat ik nog heb. Mijn leven is een chaos. Heb alleen nog deze tas. En het is niks, maar je merkt pas wat je hebt als alles kapot is. Je gaat waarde hechten aan kleine dingen.'
Ik ben stil. Als het ook nog begint te regenen haal ik hem binnen. Als hij de tas ziet begint hij erin te graaien: wat snoeren, verfrommelde papiertjes en een verfomfaaid boek. Hij praat minutenlang over wat het voor hem betekent. Ik luister. Dan pakt hij zijn tas en staat op. Terwijl hij de regen instapt drukt hij de tas stevig tegen zich aan. Het is niks, maar voor hem is het alles.
Kalle Brüsewitz, Coördinator Aanloopcentrum
