Column Stem in de Stad: Van elkaar leren

Algemeen
Carel van Bruggen.
Carel van Bruggen. (Foto: Stem in de Stad )

Van les geven kun je veel leren. Dat wist ik al, maar ik ontdekte het opnieuw toen mij als vrijwilliger gevraagd werd een vrouw uit Senegal te helpen met haar huiswerk.

In één keer kwam ik in twee voor mij onbekende situaties terecht. Nog nooit had ik zo lang en zo vaak in de stralende ogen van een Afrikaanse vrouw gekeken en nog nooit had ik in een studieboek gelezen over hoe je de tanden poetst van ouderen met een lichamelijke en/of geestelijke beperking. Ook had ik nooit eerder zo veel moeite hoeven doen om naar mijn idee eenvoudige zinnen, woorden en begrippen uit te leggen. Na die eerste keer anderhalf uur samen studeren was ik echt moe. Ik was ook wel tevreden over onze samenwerking, maar wat heeft zo een moedige vrouw nog een hoop obstakels op haar weg om een gediplomeerd bejaardenverzorgster te kunnen worden.

Ook was er een jonge man uit Eritrea die wilde leren tekenen. Ik probeerde het hem te leren, maar echt aanleg voor tekenen had hij niet. Ik legde hem uit dat tekenen vooral kijken is. Kijken hoe wat je wilt tekenen er echt uitziet. Een andere manier van tekenen is dat je naar binnen kijkt en tekent vanuit je herinnering. Ik vroeg hem iets te tekenen dat leek op het huis en het landschap waar hij vandaan kwam. Hij tekende vervolgens een heel eenvoudig huisje en de hoog uit het landschap oprijzende berg die vlak bij het dorp lag waar hij vandaan kwam. Hij vertelde mij hoe belangrijk die berg voor de dorpelingen was, wat voor bomen er groeiden en meer van dat soort dingen. Contact met de achterblijvers was, zo begreep ik, onmogelijk.

Hopelijk heb ik hem en de Senegalese vrouw een beetje kunnen helpen bij hun pogingen om hier hun plek te vinden. En daarbij heb ik ook zelf weer van alles geleerd.

Carel van Bruggen

Vrijwilliger Nieuwe Wereldhuis