Zingen

‘Weet je nog dat we samen zongen?’ Weet je nog toen in de kerk? Mooi was dat hè? Je ziet dat hij ontdooit. De verwilderde blik in zijn ogen verdwijnt langzaam. Hij begint te glimlachen. Wat mij de tien minuten daarvoor niet lukte, lukt haar in een oogwenk.
Een half jaar lang was ze er niet. Ze was gevallen en moest revalideren. Het was kaal op de ochtend dat ze normaal werkte. Ze bleek heel belangrijk. Ze is de moeder van iedereen. Ze regelt de cadeautjes en de kaartjes. Ze kent ieders verjaardag en ieders kwaaltjes en mankementen. En toen was ze zelf kwaal en mankement. Ze viel en ze kon niet meer lopen. Een half jaar lang moest degene die altijd voor iedereen zorgt zelf verzorgd worden.
Al als jonge vrouw begon ze als lerares in Afrika. Diep in de binnenlanden hield ze zich al staande in een totaal andere wereld dan de onze. Daar leerde ze over het leven en over wat het is om niet alle kansen te hebben. Daar leerde ze meer over het leven dan een normaal mens ooit kan bevatten. Daar leerde ze hoe je zorgt. Het was zwaar en soms keihard, maar ze is zacht, ontwapenend en keihard tegelijk. We hoeven haar niks meer te leren. Ze kent alles en weet alles. Ze heeft alles gezien. Ze is nooit bang. De grootste bonkige kerel met agressie tot in zijn kruin smelt als zij voor hem staat.
Nu is ze terug, gerevalideerd en wel, en het is alsof ze nooit is weggeweest. Als ik ’s ochtends het Aanloopcentrum binnenstap is de koffie gezet en zijn de kaarsjes aan. Iedereen druppelt binnen en verzamelen zich om haar heen. De moeder van ons allemaal.
Ik ben onder de indruk. Hij was echt heel boos en agressief. Hij stond te schreeuwen tegen alles en iedereen. Ik probeer hem rustig te krijgen, maar niets helpt. Toen kwam zij. Ze zoekt oogcontact en begint tegen hem te praten. Alles valt van hem af. ‘Weet je nog toen, in de kerk.’ Hij wist het nog. Alles is goed en samen lopen ze zacht zingend naar buiten.
Kalle Brüsewitz, coördinator Aanloopcentrum