Column Stem in de StadMoederhart

Ik zit met Jeffrey, 24 jaar. Hij vertelt openhartig over het gezin met een alleenstaande moeder met kinderen van verschillende vaders, de ruzies. Over hoe het een tijdje goed ging, samenwonen met een vriendin, een dochtertje nu 2 jaar, teveel drinken en blowen, een fout en plotseling sta je dan op straat.
Ik luister en leef mee.
Ik vraag Jeffrey naar vrienden of familie. Hij kijkt langs me heen, naar de muur. Dan kijkt hij me aan en schudt z’n hoofd. ”Ik wacht elke avond op een berichtje van iemand, maar dat komt nooit. Als er om 23.00 uur nog niemand gebeld heeft, dan weet ik het wel, dan gaat het niet komen ook.” Ik slik wat weg en vraag waar hij dan blijft. “Op station Sloterdijk, ik ga dan met de trein. Boven mag je daar wel blijven, tis er droog maar het tocht daar en het is koud, slapen doe ik dan niet.”
Ik slik nog meer weg en vraag professioneel naar de opgelopen zwartrij boetes. “Dat valt wel mee hoor. Als ik het uitleg mag ik meestal wel blijven zitten”.
Ik breng het gesprek op zijn administratie en de schulden. De papieren liggen bij moeder thuis, waar hij niet meer naar binnen mag. Dat wordt dus een dingetje. Dat erkent hij ook. “Ze begint natuurlijk meteen weer te gillen en gaat de politie bellen”. Ik stel voor om moeder van te voren in te lichten. “Ik weet het nog beter, ga niet wachten op dat geschreeuw, ik neem de politie gewoon zelf al mee! De wijkagent zit toch vlakbij”. Samen besluiten we dat dat het beste plan is en ik geef m’n visitekaartje mee, just in case.
Hij bedankt me voor het fijne gesprek en we staan boven aan de trap. Hij pakt m’n hand en zegt: “Ik weet wel dat ik gewoon dakloos ben. Maar zelf vind ik eigenlijk dat ik thuisloos ben. Dàt zou ik zo graag willen, een thuis, dat heb ik nooit gehad. Met een zwaai schiet hij de trap af. Hij laat mij achter met een brok in m’n keel en een huilend moederhart.
Hanneke