Column Sterkliniek - Sprookje

Nadat de kat die door de kruisboogpijl was doorboord, medisch weer helemaal opgeknapt was, hadden we nog een hele kluif aan het socialiseren en normaliseren van zijn gedrag. Hij was zo getraumatiseerd dat hij ontzettend bang was voor alles en iedereen die bij hem in de buurt kwam. Eén van de dertigduizend mensen die het slachtoffer op Facebook had gezien had voorgesteld de kater Anne te noemen.

We hebben een eigen kattengedragstherapeut (Rachel) in de praktijk die de hele dag met Anne bezig was. Iedere dag lukte het haar om zijn vertrouwen een beetje meer te winnen en langzaam maar zeker kroop hij meer uit zijn schulp. Het bleef echter een ontzettend bange kat. Wat natuurlijk niet verwonderlijk was.

Toen belde RTV-NH op met het verzoek om te mogen komen filmen om een soort reclamespot te maken voor Anne. Op die manier wilden zij meehelpen met het vinden van een lief en kalm nieuw huis voor Anne. Terwijl hij dus nog best schichtig was, moest ik hem voor de draaiende camera tonen en vervolgens aaien en kroelen om te laten zien hoe hij eruit zag. Een van de dames van de filmploeg was bang voor katten, ik ben niet helemaal op mijn gemak voor de camera en Anne wist niet wat hem overkwam. Er hing dus niet bepaald een ontspannen sfeer in de spreekkamer. Ik moest terugdenken aan het toneelstukje dat de Telegraaf-TV een week eerder had opgenomen toen ik wel vijf keer, in steeds heftigere bewoordingen, moest vertellen waar ik aan dacht toen ik in het holst van de nacht naar de praktijk reed. Elke nuance die ik mijn antwoord legde, bleek er later in de uitzending uitgesneden; zo gaan die dingen blijkbaar bij sommige zenders. RTV-NH was niet uit op een sensationele quote, maar wilde alleen ten bate van Anne een soort promofilmpje maken. Dankzij het voorbereidende werk van Rachel kon ik Anne voor de draaiende camera uit zijn kooi halen en voorzichtig aaien. Het werd een hele geslaagde opname.

Een paar dagen later meldde zich een geïnteresseerde liefhebster die het dolgraag wilde proberen. We spraken een kennismakingsmoment af en de nieuwe bazin was vol overtuiging dat het zou gaan lukken. Zij kon de ideale situatie voor Anne creëren qua rust en regelmaat. Het was superspannend toen zij met hem in een mandje vertrok. Het zou vreselijk jammer zijn als het mislukte, want dan had Anne er weer een traumaatje bij. Tot onze ongelofelijk grote opluchting kwam er een week later een fantastische mail van Anne's nieuwe bazin binnen. Ze schreef dat het elke dag beter ging en dat hij haar volledig in vertrouwen had genomen. Hij had zijn rust gevonden, lag bij haar op de bank en gaf spontaan kopjes! Wat een zaak van maanden leek te worden, had zij in een week voor elkaar!

En zo kreeg deze geschiedenis een sprookjesachtig einde.