Column Sterkliniek - Net niet
Toen de gelegenheid zich voordeed dat mijn vrouw en ik naar een concert van Anouk in het Gelredome konden, grepen we die kans met twee handen aan. We hadden kaartjes voor de dinsdagavond en keken daar verlangend naar uit. Het zou de eerste keer worden dat we haar live zouden zien! Maar eerst moest gewoon gewerkt worden.
Veel van ons werk bestaat uit standaard ziektegevallen. Maar soms maken we hele bijzondere situaties mee. Twee weken voor het geplande concert kwam Messi, een Heidewachtel van 4 jaar, met als klacht dat hij in de studeerkamer waarschijnlijk wat van de grond had gegeten. Hij kwam knarsetandend achter het bureau vandaan en was sindsdien niet zichzelf. Hij liep met een opgetrokken buik en zijn eetlust liet te wensen over. We onderzochten Messi nauwgezet waarbij opviel dat hij piepte als we voorin zijn buik doorvoelden. In overleg besloten we een röntgenfoto te maken. Met onze digitale röntgen is dat een fluitje van een cent.
Anderhalve minuut later stonden we stomverbaasd naar het beeldscherm te kijken. Zeker negentien nietjes zaten in de maag! Nooit geweten dat daar enige smaak aan zat. Vaak wordt in zo'n geval meteen gekozen voor een grote buikoperatie om al die potentieel gevaarlijke steekelementen uit de maag te verwijderen. Wij kozen echter voor de conservatieve route: witte watten in combinatie met ontbijtkoek. De watten gaan als een omhulsel om de scherpe punten van de nietjes zitten en die kunnen zodoende gevaarloos worden uitgepoept. Tegen de buikpijn gaven we pijnstillers en om de dag wilden we Messi terugzien om via controlefoto's het verloop in de maag te zien. Iedere keer dat we hem fotografeerden, was het aantal nietjes fors gereduceerd. En hij was gewoon vrolijk en at goed door. Het begon er waarachtig op te lijken dat het inderdaad zonder operatie goed zou gaan.
Op de bewuste dinsdag zagen we Messi 's middags weer: het ging super met hem en we maakten weer een controlefoto. De hele maag was schoon en in de darmen was ook geen nietje meer te bekennen.
In de auto op weg naar Arnhem vertelde ik over de net-niet operatie aan mijn vrouw. Het bracht ons in een nog betere stemming. Royaal voordat we Arnhem bereikten, werden we naar een centraal parkeerterrein geleid. Vanaf daar moesten we met bussen verder. We waren met afstand de oudste inzittenden. Het stadion sidderde, zwanger van de verwachting.
Het concert was geweldig. Wat een stem, wat een power, wat een show, wat een volume! Na de laatste toegift liep het stadion leeg. Op naar de bussen. Alsof er brood werd uitgedeeld aan oorlogsvluchtelingen, zo massaal en nietsontziend stortte iedereen zich op de aankomende autobussen. Als busdeuren opengingen, perste de menigte zich als een horde op hol geslagen Spaanse stieren door de deuropening. Zonder mijn benen te bewegen, werd ook ik opgetild en meegevoerd de bus in. Ademhalen was praktisch onmogelijk. Links, rechts, voor en achter plakten de zweterige lijven tegen mij aan.
Waarschijnlijk hadden wij 'net niet' meer de leeftijd voor dit soort transport.
