Column Sterkliniek - Bul-garen

Algemeen
Lodewijk Kamps.
Lodewijk Kamps. Foto: Corine Zijerveld

door Lodewijk Kamps

Er stond een afspraak voor hond Claire, die ooit uit een Bulgaars asiel kwam. De eigenares had haar 4 jaar daarvoor geadopteerd via een organisatie die arme Oost-Europa honden naar het Westen haalt. Al die tijd in Nederland had het dier etterende wonden op de buik. De dierenarts die Claire toen behandelde, schreef meerdere antibioticakuren uit, die alle even hielpen, maar die nooit konden zorgen voor totale genezing. Uiteindelijk was Claire doorverwezen naar een specialistencentrum, maar de eigenares wilde er eerst een andere 'gewone' dierenarts naar laten kijken. En dat waren wij! Op haar buik zaten drie fistelgaten en van de navel tot het bekken een enorm litteken van een wond die ooit voor een sterilisatie was gemaakt. Rondom de fistels zaten grote ontstekingsreacties en was de huid gevoelig.

Desalniettemin gedroeg Claire zich zoals elke vrolijke hond van middelbare leeftijd: onstuimig en enthousiast. De keiharde noodzaak voor een snelle corrigerende ingreep was dus nog niet geheel duidelijk. Toch besloten we, na uitvoerig overleg, de fistels aan te pakken, omdat het chronische en pijnlijke ontstekingshaarden zijn. We verrichtten grondig pre-anaesthetisch onderzoek, brachten Claire onder verdoving, aan de monitor en de beademing. We sneden om de processen heen en prepareerden het littekenweefsel weg. Enorme reactieve bloedvaten moesten worden afgebonden; het was werkelijk gigantisch. Al snel kwamen we een soort vliegertouw of garen tegen dat in Bulgarije gebruikt was om de buikwand te hechten. Onoplosbaar materiaal dat wel voor problemen moest zorgen. Hoe is het mogelijk dat er in die landen nog met zulk materiaal gewerkt wordt, terwijl er zoveel beter hechtdraad te krijgen is? Ook de lengte van de wond was bizar! Zeker 15 centimeter besloeg het littekenweefsel dat we helemaal moesten weghalen. Een ongekend bloedbad.

In het weggehaalde weefsel zat veel onopgelost touw. Het weer dicht hechten van de wond was een verhaal op zich, als ging het om het keurslijfje van een jonkvrouw, zo moesten we haar buikwand strak trekken en insnoeren om de wond gesloten te krijgen. Tijdens de operatie gaven we al extra pijnstilling om de revalidatie te bespoedigen.

Na een week zagen we haar terug. Claire had totaal nergens last van gehad. Ze was vrolijker dan ooit. Alles had goed uitgepakt. De medicijnen hadden hun werk gedaan. Het moderne hechtmateriaal zorgde voor veel minder pijn. Het was fantastisch om te ervaren hoeveel baat Claire had van deze ingreep.

Een dag later stond bij ons een laparoscopische sterilisatie van een 11 maanden oude Mechelse Herder op het programma. Nooit voelde het fijner om op deze innovatieve wijze te opereren, waarbij we slechts drie piepkleine gaatjes maken in de buikwand, die met ultramodern hechtmateriaal worden dicht gehecht.