Column Sterkliniek - Paniek om de pony

Algemeen
Lodewijk Kamps.
Lodewijk Kamps. Foto: Corine Zijerveld

door Lodewijk Kamps

Het middagspreekuur is net begonnen. De wachtkamer zit stampvol en door een dubbel zwangerschapsverlof (Bernadette en Marian) sta ik er vanmiddag helemaal alleen voor. Ik roep als eerste een oude, lieve 13-jarige Labrador binnen om haar ogen te controleren. Ze maakt te weinig traanvocht aan en heeft daardoor steeds ontstoken ogen. Met speciale oogzalf kunnen we de traanproductie weer een beetje op gang brengen. We hebben haar de laatste weken al vaak gezien, want ze heeft veel medische pech. Maar voor ieder probleem vinden we gezamenlijk steeds een oplossing.

Dan gaat mijn mobiel; ik kijk op het scherm, mijn dochter, ik neem op. Ik hoor haar met overslaande paniekstem schreeuwen: "Pap, pap, help, Esan is gevallen en ligt met zijn benen tussen het hek, hij kan niet overeind." Paarden en pony's kunnen, als ze in paniek zijn, hun benen zo beschadigen dat ze uiteindelijk niet meer te redden zijn. Pure snelheid is nu geboden. Mijn vrouw is een dagje met haar paard en de trailer weg. Voor het eerst in 25 jaar ren ik zonder 'boe' of 'ba' de praktijk uit, een verbijsterde wachtkamer achterlatend en spring in de auto; op de dijk beland ik achter een 45 km wagentje en krijg bijna een hartaanval van spanning. Iedere minuut telt en dit gaat zo veel te lang duren.

De telefoon gaat en de assistente vraagt hoe het nu verder moet. Ik adviseer haar onze collega uit de vestiging in Nieuw-Vennep te mobiliseren. De telefoon rinkelt weer en mijn dochter vraagt huilend en wanhopig waar ik blijf. Tot mijn schrik blijkt ze niet thuis te zijn, maar ergens op een brug in 'het natuurgebied, je-weet-wel'. Nou moet ik ook nog eens een trailer regelen. De paardendierenarts had ik al gebeld. Bij vrienden verderop in de straat kan ik hun trailer meekrijgen. Top!

Op mijn dochters telefonische aanwijzingen rijd ik over de provinciale weg naar de plek des onheils. De pony staat alweer op zijn benen, dat kan ik zien; één been bungelt er echter bij. Maar er ligt een meters brede sloot tussen mij en haar en zo kan ik er absoluut niet bij. De paardenarts springt wel over de sloot en onderzoekt Esan meteen. Er komt zelfs politie aan, die me gebaart achter hen aan te rijden. Ze kunnen ergens een paal verwijderen en zo kan ik toch nog het natuurgebied in. Ook weer top!

Er lijken geen essentiële structuren beschadigd en voorzichtig laden we Esan in de trailer, waarna we naar de paardenkliniek hobbelen. Alle verwondingen worden zorgvuldig schoongemaakt, grondig ontsmet en gehecht waar nodig. Hij gaat genezen.

Op de terugweg naar de praktijk blijkt mijn eigen traanproductie helemaal in orde. Van opluchting.