Column Sterkleiniek - Dr. Schumacher?

Algemeen
Lodewijk Kamps.
Lodewijk Kamps. Foto: Corine Zijerveld

door Lodewijk Kamps

Ik heb weekenddienst en terwijl ik om 23.00 uur met een ziek konijntje bezig ben, word ik gebeld door iemand die zegt dat bij zijn hond de neus beschadigd is. De hond is aangereden en de neus is over het asfalt gesleept. Ik liet ze meteen komen.

Het konijntje was juist met een tas genezende medicatie de deur uit toen Robbie binnen kwam. Allemachtig, wat zag het eruit. De hele rechterzijde, die onder de autoband was gekomen, was losgescheurd van de rest van de neus. Het hing er als een opengeschoven gordijn bij. Gek genoeg bloedde het niet heftig. Ik wikkelde er meteen een handdoek om en belde een assistente. Dit kon ik niet alleen. In de tussentijd bracht ik een infuus aan en verdoofde Robbie.

Toen de assistente aankwam, lag hij al te slapen. Ze schrok zich rot. Samen brachten we Robbie naar de operatiekamer en begon het minutieuze herstelwerk. Er ontbraken enkele stukken weefsel, dus het zou onmogelijk worden om de neus weer als vroeger te krijgen. Millimeter voor millimeter probeerde ik de neus weer op te bouwen. Er was een open verbinding van de mondholte naar de neusgang. Meerdere tanden ontbraken. Daar moesten de wortelrestanten van verwijderd worden. De grote hoektand was ook weg. Eigenlijk was alles dat kapot kon, ook kapot gegaan.

De assistente hield nauwkeurig de anesthesie in de gaten, zodat ik me helemaal kon richten op de herstelwerkzaamheden. Laag voor laag lukte het om de weefsels bij elkaar te brengen. Als een mens dit zou zijn overkomen, stonden er in de o.k. een traumachirurg, een plastisch chirurg, een anesthesist, een KNO arts, een kaakchirurg en een team o.k. assistenten. Robbie moest het met ons tweeën doen. a meer dan twee uur opereren (!) knipte ik de laatste hechting af. Er zat zeven meter hechtdraad in de neus en het spannendste moest nog komen. Hoe zou het gaan herstellen? Het was mogelijk dat na drie dagen de halve neus alsnog zou afsterven. Dat werd echt de spannendste fase.

Maar er zat een engeltje op de schouders van Robbie. Als extraatje werd zijn neus elke dag gelaserd om de wondgenezing te optimaliseren. Het ging goed en het bleef goed gaan. Na twee weken konden de hechtingen worden verwijderd. Dat waren er zoveel dat dat ook nog eens een kwartier duurde. Maar Robbie zag er weer patent uit. Bijna alsof er niets gebeurd was. Wat waren we blij voor hem. Hopelijk kan hij er ook nog goed mee ruiken.