Column Sterkliniek - Paardenclub

Ik liep een klein half uur achter op schema en voelde dus een beetje druk om de consulten op snelheid te gaan draaien. Wachten in de wachtkamer is nooit leuk. Een bekend echtpaar kwam binnen met één van hun cavia's. "Dokter, wat ziet u er moe uit!" zei de man. Naar waarheid vertelde ik dat ik de dag ervoor, na een lange dag werken, ook nog bardienst bij de paardenclub had. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek zijn vrouw met rollende ogen aan. Dan weet ik meestal wel wat mensen verstaan hebben: Parenclub in plaats van paardenclub.

"Eh, gaat u daar vaak heen?" vroeg hij aarzelend. "Nou, meestal gaat mijn vrouw alleen, ik ga slechts af en toe mee. Ik vind alleen kijken eigenlijk al leuk genoeg." De man verslikte zich en pakte met een hand de behandeltafel vast. "Maar eh, vindt u het dan geen probleem als uw vrouw daar alleen heen gaat?" Er parelde zweet op zijn voorhoofd. "Nee hoor, het is haar grote hobby. Ze gaat wel drie keer in de week. En laatst belde ze nog op dat ze haar zweep en leren laarzen was vergeten. Dan kom ik ze zonder problemen even brengen. En daarna blijf ik natuurlijk ook even aan de bar hangen om te kijken of ze ze goed gebruikt!"

Volkomen vertwijfeld keken ze elkaar aan, zich geen raad wetend met hun houding. Uit hun ogen sprak walging en onbegrip. Tijd voor de grote opheldering: "En als het paard goed meewerkt, gaat ze ook nog naar een extra springles!"

Even was het stil en toen barstten ze in lachen uit... "Ik dacht dat...tsjongejonge zeg." Als van de prins geen kwaad bewust keek ik ze aan. "Wat dachten jullie? Nee, toch!"

Afijn. Ik liep op deze manier niet echt in op het schema. Snel vroeg ik wat er aan de hand was. Hun cavia Poema had moeite met plassen en ze dachten zelf aan een blaasontsteking. Eigenlijk hadden ze al een medicijn bij de dierenwinkel gehaald, maar de klachten gingen niet over, zeiden ze. Ik keek Poema nog nalachend na. Hij had een grote blaas wat niet zo past bij blaasontsteking. We besloten een foto te maken. Op de röntgenfoto bleek al snel de oorzaak van de problemen: een hele grote blaassteen was vastgelopen in de plasbuis. De urine kon er bijna niet meer uit.

We gingen meteen met Poema naar de o.k. De assistentes bereidden de operatie voor terwijl ik nog drie patiënten kon doen. Toen de wachtkamer leeg was, lag Poema helemaal klaar op zijn rug, geschoren, gewassen en ontsmet, om geopereerd te worden. Na een kwartiertje was het gepiept! Steen eruit, plasbuis weer gehecht. Na het avondspreekuur was Poema genoeg hersteld om weer naar huis te kunnen.

Bij het ophalen had de man nog steeds een glimlach op zijn gezicht. Of was hij gewoon blij dat Poema weer mee naar huis mocht?