Column Sterkliniek - Kevin

Algemeen
Lodewijk Kamps.
Lodewijk Kamps. Foto: Corine Zijerveld

door Lodewijk Kamps

Ons eigen hondje Kevin sprong na een lange en drukke vrijdag in de auto en slaakte daarbij een gilletje. Hè, wat is dat nou? Zeker een spiertje, dacht ik.

Thuis tilde ik hem uit de auto en liep hij mee naar de achterdeur. Toen hij naar binnensprong krijste hij het uit. Het gekerm ging door merg en been. Hij tilde zijn linkerpootje op en keek verschrikt naar achteren. Mijn dochter kwam geschrokken van boven gerend en vroeg wat er aan de hand was. Ons andere hondje blafte in paniek hoog en hard mee. Mijn vrouw was op cursus in Duitsland. Het was een kakofonie van kabaal. Ik dook op de grond en hield Kevin langdurig vast.

Langzaam doofde het gejammer. De volgende dag zou ik röntgenfoto's gaan maken en hem helemaal onderzoeken. Het moeilijke was dat hij tussen die pijnaanvallen door compleet normaal functioneerde. Hij was echt zo een patiënt die tijdens een onderzoek geen enkele afwijking laat zien.

De zaterdag erna verdoofde ik hem en maakte röntgenfoto's van knieën, heupen, bekken, rug, hals en voorpoten. Er was niet veel op te zien. We kennen gelukkig enkele specialisten waar ik de foto's ook naar opstuurde. Zowel de radioloog als de orthopeed adviseerde een MRI van zijn rug te maken, omdat ze op basis van de foto's ook geen diagnose konden stellen.

Toen ik op maandag op de kliniek met de collega's nogmaals naar de foto's keek, zag ik ineens veel kleine blaassteentjes! Eerder waren die mij niet opgevallen, omdat ik steeds naar de wervels en gewrichten had gekeken. Ook de specialisten hadden er niet over gesproken. Nu was het de vraag of die pijnaanvallen uit de blaas kwamen of niet. Er was maar één manier om daar achter te komen: opereren.

Dus de volgende dag stond Kevin op het operatieprogramma. Wat is het toch ongelofelijk spannend als het om je eigen dier gaat. De blik waarmee hij me aankeek tijdens de verdovende injectie, de wanhoop in zijn ogen van "wat doe je me nou toch aan?", het was bijna niet te doen. Toen hij eenmaal onder de doeken lag, werd alles weer min of meer normaal en lukte het ons om een bende steentjes uit de blaas te halen. De blaaswand was enorm verdikt, hoewel hij nooit blaasklachten had laten zien. Hoe moeilijk kan het soms zijn?

De dagen erna werd hij thuis elke dag met de therapeutische laser behandeld om de wond te helpen genezen en om zijn rug en nek qua spieren soepeler te maken. Het kwam dus goed uit dat mijn vrouw net een cursus had gevolgd over de high power laser voor dieren. Kevin ging zienderogen vooruit en vertoonde geen pijnaanvallen meer. Soms nog even een heel kort piepje en dat was het dan. Het lijkt er waarachtig op dat we op de goede weg zijn. We duimen elke dag dat hij gaat genezen. Als dat lukt ben ik de gelukkigste persoon op aarde.